Βασίλης Χαραλαμπόπουλος:
«ΤΕΤΟΙΟ SOLD OUT ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑ ΔΕΙ»
Ο πρωταγωνιστής των Φετινών «Βατράχων» που σημείωσε μεγάλη επιτυχία το καλοκαίρι, μίλησε στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την παράσταση , την περιοδεία τον κόσμο, το θέατρο και την ερχόμενη σεζόν
Είναι συνεχόμενη χρονιά που πρωταγωνιστείς σε Αριστοφανική κωμωδία. Τυχαίο;
Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο.
Αυτοί οι ρόλοι είναι δικές σου επιλογές;
Εξαρτάτε άλλες φορές ναι και άλλες όχι.. Φέτος το Εθνικό επέλεξε να κάνει αυτό το έργο με σκηνοθέτη τον «Γιάννη Κακλέα» και εμένα στο ρόλο του Διονύσου, δεν ήταν κάτι που το είχα προβλέψει. Οι ρόλοι του Αριστοφάνη είναι ωραίοι, περνάω υπέροχα και μου αρέσει που τον γνωρίζω περισσότερο κάθε φορά.
Πως πήγε η περιοδεία φέτος;
Η καλύτερη περιοδεία που έχω κάνει ποτέ από άποψη προσέλευσης κόσμου. Πραγματικά τέτοιο sold out δεν έχω ξαναζήσει. Το λέω αυτό γιατί έχω ζήσει επιτυχημένες παραστάσεις και εμπορικές από άποψη εισιτηρίων. Αυτό δεν το είχα ξανά δει , να είναι τελειωμένα τα εισιτήρια από νωρίς.
Είσαι από τους ηθοποιούς τους οποίους κάνουν μία και δύο παραστάσεις της σεζόν οι οποίες κερδίζουν την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Τι είναι αυτό που καθορίζει την επιτυχία;
Τίποτα απολύτως. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δουλεύεις πολύ σκληρά προσπαθώντας για το καλύτερο αποτέλεσμα. Το τι θα είναι αυτό το αποτέλεσμα ποτέ δεν ξέρεις.
Έχεις παίξει αρκετούς κωμικούς ρόλους και ο κόσμος λατρεύει το χιούμορ σου. Θεωρείς τον εαυτός σου κωμικό ηθοποιό ή μπορείς να ερμηνεύσεις οποιονδήποτε ρόλο;
Αυτό που θεωρώ για τον εαυτό μου είναι πολύ πιο γενικό. Μ’αρέσει να είμαι κωμικός ηθοποιός και να περνάω καλά, αλλά δεν έχω μείνει ποτέ εκεί στην πορεία μου έχω κάνει και πράγματα τα οποία δεν αφορούν και τόσο την κωμωδία. Οπότε δέχομαι και μου αρέσουν τα πάντα!
Που θα σε δούμε φέτος;
Θα είμαι στον «Συρανό ντε Μπερζεράκ» Στο Πάνθεον.
* ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΚΟΜΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 25,26,27 ΚΑΙ 28/9 ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ " ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ -ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ" Ο ΟΠΟΙΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 52, ΜΟΣΧΑΤΟ. ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ : http://www.n-t.gr/el/news/?nid=1535
«ΚΑΒΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ τουσ»
Η Μαρία Καβογιάννη και η Καίτη Κωνσταντίνου μετά το τέλος της παράστασης «Λυσιστράτη» μίλησαν στο Athens Art Theater και στην Άννα Χατζή για την επιστροφή τους στο θέατρο, την φετινή περιοδεία τους, τον κόσμο και το θέατρο!
Είχατε μία μικρή αποχή από το θέατρο τα τελευταία χρόνια. Πως νιώθετε που επιστρέψατε στο σανίδι;
Καβογιάννη: Νιώθω πολύ ευχάριστα. Ήταν δική μου η επιλογή να μείνω εκτός θεάτρου αυτό το διάστημα και όταν αισθάνομαι ότι είμαι έτοιμη να κάνω κάτι, το κάνω με πολύ μεγάλη χαρά.
Κωνσταντίνου: Δεν αισθάνομαι ότι έφυγα και επέστρεψα , απλά είμαι πολύ επιλεκτική στις δουλειές και προσπαθώ να κάνω πράγματα που μ’αρέσουν πολύ.
Ήταν τυχαία η επιλογή του ρόλου της «Λυσιστράτης»;
Καβογιάννη: Πρόταση μου έγινε, αλλά με ιντριγκάρισε ο ρόλος και έτσι δέχθηκα με χαρά να το κάνω!
Είχατε ένα ατύχημα και μάλιστα λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης. Πως επηρέασε αυτό την ψυχολογία σας;
Ήταν πολύ δύσκολο , αλλά αυτό μου έδωσε δύναμη και κατάλαβα ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα καταφέρει τελικά όταν πιστεύει σε κάτι και του αρέσει αυτό το οποίο κάνει.
Είστε από τις ηθοποιούς τις οποίες ο κόσμος έχει αγαπήσει διότι του κάνετε συντροφιά καθημερινά εδώ και χρόνια από γνωστές καθημερινές σειρές. Πως σας υποδέχονται οι άνθρωποι στην επαρχία;
Καβογιάννη: Νομίζω πως σε όλους τους ηθοποιούς ο κόσμος στην επαρχία είναι δεκτικός διότι όλοι οι ηθοποιοί πολύ καλοπροαίρετα πάμε στην επαρχία και μας είναι πολύ ευχάριστο να είμαστε κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν θέατρο. Είναι πολύ δημιουργικό όλο αυτό. Δηλαδή το γεγονός ότι οι άνθρωποι της επαρχίας βλέπουν θέατρο με αυτές τις συνθήκες , εφόσον δε μπορούν να παρακολουθήσουν το χειμώνα και είναι πολύ θετικό. Και πιστεύω ότι όλοι οι ηθοποιοί αντιμετωπίζονται θετικά.
Κωνσταντίνου: Ο κόσμος είναι ο ίδιος , απλά σε κάποιες πόλεις που πήγαμε , επειδή οι άνθρωπο διψάνε για θέατρο, δεν είναι συνηθισμένοι στις θεατρικές παραστάσεις όντως ήταν πιο εκδηλωτικός.
Έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στα θεατρικά έργα ; σας αρέσουν περισσότερο τα αρχαία κείμενα;
Καβογιάννη: Δεν ξεχωρίζω κάποιο. Μ’αρέσουν τα καλά έργα!
Κωνσταντίνου: Προτιμώ όλες τις καλές παραστάσεις ,τους καλούς ρόλους και τα καλά έργα.
Θα σας δούμε κάπου το χειμώνα;
Καβογιάννη: Ακόμα είμαστε σε συζητήσεις. Δεν έχει πάρει μορφή!
Κωνσταντίνου: Δεν ξέρω ακόμα.
Καβογιάννη: Νιώθω πολύ ευχάριστα. Ήταν δική μου η επιλογή να μείνω εκτός θεάτρου αυτό το διάστημα και όταν αισθάνομαι ότι είμαι έτοιμη να κάνω κάτι, το κάνω με πολύ μεγάλη χαρά.
Κωνσταντίνου: Δεν αισθάνομαι ότι έφυγα και επέστρεψα , απλά είμαι πολύ επιλεκτική στις δουλειές και προσπαθώ να κάνω πράγματα που μ’αρέσουν πολύ.
Ήταν τυχαία η επιλογή του ρόλου της «Λυσιστράτης»;
Καβογιάννη: Πρόταση μου έγινε, αλλά με ιντριγκάρισε ο ρόλος και έτσι δέχθηκα με χαρά να το κάνω!
Είχατε ένα ατύχημα και μάλιστα λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης. Πως επηρέασε αυτό την ψυχολογία σας;
Ήταν πολύ δύσκολο , αλλά αυτό μου έδωσε δύναμη και κατάλαβα ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα καταφέρει τελικά όταν πιστεύει σε κάτι και του αρέσει αυτό το οποίο κάνει.
Είστε από τις ηθοποιούς τις οποίες ο κόσμος έχει αγαπήσει διότι του κάνετε συντροφιά καθημερινά εδώ και χρόνια από γνωστές καθημερινές σειρές. Πως σας υποδέχονται οι άνθρωποι στην επαρχία;
Καβογιάννη: Νομίζω πως σε όλους τους ηθοποιούς ο κόσμος στην επαρχία είναι δεκτικός διότι όλοι οι ηθοποιοί πολύ καλοπροαίρετα πάμε στην επαρχία και μας είναι πολύ ευχάριστο να είμαστε κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν θέατρο. Είναι πολύ δημιουργικό όλο αυτό. Δηλαδή το γεγονός ότι οι άνθρωποι της επαρχίας βλέπουν θέατρο με αυτές τις συνθήκες , εφόσον δε μπορούν να παρακολουθήσουν το χειμώνα και είναι πολύ θετικό. Και πιστεύω ότι όλοι οι ηθοποιοί αντιμετωπίζονται θετικά.
Κωνσταντίνου: Ο κόσμος είναι ο ίδιος , απλά σε κάποιες πόλεις που πήγαμε , επειδή οι άνθρωπο διψάνε για θέατρο, δεν είναι συνηθισμένοι στις θεατρικές παραστάσεις όντως ήταν πιο εκδηλωτικός.
Έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στα θεατρικά έργα ; σας αρέσουν περισσότερο τα αρχαία κείμενα;
Καβογιάννη: Δεν ξεχωρίζω κάποιο. Μ’αρέσουν τα καλά έργα!
Κωνσταντίνου: Προτιμώ όλες τις καλές παραστάσεις ,τους καλούς ρόλους και τα καλά έργα.
Θα σας δούμε κάπου το χειμώνα;
Καβογιάννη: Ακόμα είμαστε σε συζητήσεις. Δεν έχει πάρει μορφή!
Κωνσταντίνου: Δεν ξέρω ακόμα.
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης:
«ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ»
To Athens Art Theater συνάντησε τον μοναδικό Χρήστο Χατζηπαναγιώτη μετά το τέλος της παράστασης «Ούτε γάτα , ούτε ζημιά» στο θερινό θέατρο Λαμπέτη! Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης μίλησε στην Άννα Χατζή για το έργο, την χρονιά που πέρασε, τους ρόλους τους οποίους ερμήνευσε, το θέατρο, την κατάσταση την οποία διανύουμε αλλά και τη νέα συνεργασία που ετοιμάζει για τη νέα σεζόν.
«Ούτε γάτα , ούτε ζημιά» λοιπόν. Μία γνωστή ταινία σε όλους μας. Ήταν τυχαία η επιλογή του έργου;
Καταρχάς αυτό το έργο γράφτηκε για το θέατρο και τον Λογοθετίδη και μετά έγινε ταινία. Γράφτηκε το 1954, ήταν η εποχή αμέσως μετά τον σπαρακτικό εμφύλιο πόλεμο, μια μεγάλη πληγή για την Ελλάδα και οι Σακελλάριος-Γιαννακόπουλος ήξεραν να δίνουν χαρά στους πονεμένους και βασανισμένους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Επίσης, οι άνθρωποι τότε μέσα από τη δουλειά την οποία έκαναν στο έργο, κατάλαβα ότι αντιλαμβάνονταν και εκτιμούσαν πολύ περισσότερο από εμάς τα απλά και ωραία πράγματα της ζωής. Τον έρωτα, τη φύση, την απιστία, το καβγαδάκι. Το απολάμβαναν με όλη τη σημασία της λέξης.
Παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια γιατί αυτά τα έργα είναι διαχρονικά;
Είναι πραγματικά. Οι Σακελλάριος-Γιαννακόπουλος στιγμάτισαν μια ολόκληρη περίοδο του ελληνικού θεάτρου και σχεδόν κατέγραψαν αυτήν την εποχή από απόψεως κοινωνικής και πολιτικής.
Φέτος είχατε τρεις παραστάσεις, τρία υπέροχα έργα. Μία γεμάτη χρονιά. Είσαστε ευχαριστημένος από τη φετινή σεζόν;
Αλίμονο. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Καταρχάς είμαι χαρούμενος, διότι εργάζομαι σε τόσο ωραίες δουλειές που σε αντίθεση με άλλους συμπολίτες μας έχω την δυνατότητα να δουλεύω και πολλές φορές να επιλέγω και αυτό το οποίο θα κάνω. Αυτό δεν είναι και λίγο σήμερα. Γι’ αυτό ευχαριστώ το Θεό.
Ερμηνεύσατε τρεις διαφορετικούς ρόλους σε μία σεζόν. Ο ένας διαδεχόταν τον άλλον. Θεωρώ ότι είστε παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά που φοιτούν σε δραματική σχολή. Ποιο το μήνυμα που θα λέγατε στα παιδιά που σπουδάζουν και θέλουν να ανέβουν στο σανίδι;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Θέλω να τους πω να μην στέκονται τόσο πολύ στα καλά λόγια, αλλά να προσπαθούν κάθε μέρα. Να είναι παρόντες και να ενδιαφέρονται για αυτό το οποίο κάνουν με αγάπη, πατώντας λίγο το «εγώ» τους κάτω. Να προσπαθούν να το αναδείξουν αυτό το «εγώ» υπέρλαμπρό πάνω στη σκηνή χωρίς νάζια και τουπέ.
Τι είναι αυτό που σπρώχνει τον κόσμο στο θέατρο παρά την δύσκολη κατάσταση που βιώνει η χώρα μας;
Η δυσκολία και η ψυχολογική κατάπτωση την οποία όλη ζούμε αυτό τον καιρό. Όλη αυτή η ανατροπή, τόσες χιλιάδες άνθρωποι, συνάνθρωποι μας άνεργοι. Όλοι έχουμε στις οικογένειες μας ανθρώπους που δεν έχουν δουλειά, που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα, άλλαξαν τη ζωή τους, ήρθαν τα πάνω κάτω. Είναι μία παγκόσμια κρίση και εμείς την εισπράξαμε και τη ζήσαμε σε μεγαλύτερο βαθμό από οποιονδήποτε άλλο λαό. Αλλά είμαστε ένα γερό σκαρί. Η μόνη λύση σε όλο αυτό είναι η προσωπική δουλειά που κάνει ο καθένας με αυτό το οποίο ασχολείται. Αν αγαπάς αυτό το οποίο κάνεις και προσπαθείς να το αγαπήσεις ακόμα πιο πολύ και να δουλέψεις όπως πρέπει , όλα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Αν όλοι δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό σε αυτό που ασχολούμαστε, τότε τα πράγματα θα καλυτερεύσουν.
Φέτος ανέβηκαν αρκετά έργα κατά του ναζισμού. Ποια η γνώμη σας;
Είναι λογικό. Γιατί είναι ένα θέμα το οποίο μας απασχολεί όλους. Ξαφνικά μετά από πενήντα χρόνια , που δεν είναι τίποτα χρονικά ένας τέτοιος αριθμός αναβιώνει μια φρικώδης άποψη περί του ανθρώπου. Η ναζιστική, η φασιστική άποψη. Όποιο χρώμα και αν έχει αυτή.
Τα έργα κατά του ναζισμού πιστεύετε ότι μπορούν να απομακρύνουν τον κόσμο από τον ναζισμό;
Το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ενδεχομένως να μας προβληματίσει ή να μας χαρίσει δύο ώρες διασκέδασης και ξεγνοιασιάς. Δεν μπορεί να αλλάξει , εμείς πρέπει να αλλάξουμε σιγά σιγά. Ίσως και με κάποιες ματιές μας από το θέατρο. Μακάρι να μπορούσε να κάνει κάτι η τέχνη. Εμείς πρέπει να παλέψουμε με τον εαυτό μας , με τις αρχές μας, με τις αξίες μας, με την ηθική μας, με το τι σημαίνει για μας άνθρωπος, ανθρώπινη ζωή. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει σε αυτή τη ζωή και πρέπει να κάνει αυτό το οποίο θέλει και αυτό που του αρέσει. Εάν αυτό δεν πειράζει τον άλλον έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.
Η συνύπαρξη φέτος στη σκηνή με την κ. Σταυροπούλου ήταν πολύ επιτυχημένη. Ετοιμάζετε καινούργια παράσταση για το χειμώνα όπου θα ξανά είστε πάλι μαζί;
Λέμε να ανεβάσουμε την «Προξενήτρα» του Ουάιλντερ. Τώρα αρχίζουμε να το συζητάμε και εγώ τώρα πήρα ανάσα από το ανέβασμα του «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά» και σιγά σιγά ξεκινάμε αυτή τη δουλειά με το Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και χαίρομαι πάρα πολύ που θα ξανά συνεργαστώ με τον Κωνσταντίνο και μάλιστα με αυτή τη συνθήκη.
Καταρχάς αυτό το έργο γράφτηκε για το θέατρο και τον Λογοθετίδη και μετά έγινε ταινία. Γράφτηκε το 1954, ήταν η εποχή αμέσως μετά τον σπαρακτικό εμφύλιο πόλεμο, μια μεγάλη πληγή για την Ελλάδα και οι Σακελλάριος-Γιαννακόπουλος ήξεραν να δίνουν χαρά στους πονεμένους και βασανισμένους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Επίσης, οι άνθρωποι τότε μέσα από τη δουλειά την οποία έκαναν στο έργο, κατάλαβα ότι αντιλαμβάνονταν και εκτιμούσαν πολύ περισσότερο από εμάς τα απλά και ωραία πράγματα της ζωής. Τον έρωτα, τη φύση, την απιστία, το καβγαδάκι. Το απολάμβαναν με όλη τη σημασία της λέξης.
Παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια γιατί αυτά τα έργα είναι διαχρονικά;
Είναι πραγματικά. Οι Σακελλάριος-Γιαννακόπουλος στιγμάτισαν μια ολόκληρη περίοδο του ελληνικού θεάτρου και σχεδόν κατέγραψαν αυτήν την εποχή από απόψεως κοινωνικής και πολιτικής.
Φέτος είχατε τρεις παραστάσεις, τρία υπέροχα έργα. Μία γεμάτη χρονιά. Είσαστε ευχαριστημένος από τη φετινή σεζόν;
Αλίμονο. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Καταρχάς είμαι χαρούμενος, διότι εργάζομαι σε τόσο ωραίες δουλειές που σε αντίθεση με άλλους συμπολίτες μας έχω την δυνατότητα να δουλεύω και πολλές φορές να επιλέγω και αυτό το οποίο θα κάνω. Αυτό δεν είναι και λίγο σήμερα. Γι’ αυτό ευχαριστώ το Θεό.
Ερμηνεύσατε τρεις διαφορετικούς ρόλους σε μία σεζόν. Ο ένας διαδεχόταν τον άλλον. Θεωρώ ότι είστε παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά που φοιτούν σε δραματική σχολή. Ποιο το μήνυμα που θα λέγατε στα παιδιά που σπουδάζουν και θέλουν να ανέβουν στο σανίδι;
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Θέλω να τους πω να μην στέκονται τόσο πολύ στα καλά λόγια, αλλά να προσπαθούν κάθε μέρα. Να είναι παρόντες και να ενδιαφέρονται για αυτό το οποίο κάνουν με αγάπη, πατώντας λίγο το «εγώ» τους κάτω. Να προσπαθούν να το αναδείξουν αυτό το «εγώ» υπέρλαμπρό πάνω στη σκηνή χωρίς νάζια και τουπέ.
Τι είναι αυτό που σπρώχνει τον κόσμο στο θέατρο παρά την δύσκολη κατάσταση που βιώνει η χώρα μας;
Η δυσκολία και η ψυχολογική κατάπτωση την οποία όλη ζούμε αυτό τον καιρό. Όλη αυτή η ανατροπή, τόσες χιλιάδες άνθρωποι, συνάνθρωποι μας άνεργοι. Όλοι έχουμε στις οικογένειες μας ανθρώπους που δεν έχουν δουλειά, που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα, άλλαξαν τη ζωή τους, ήρθαν τα πάνω κάτω. Είναι μία παγκόσμια κρίση και εμείς την εισπράξαμε και τη ζήσαμε σε μεγαλύτερο βαθμό από οποιονδήποτε άλλο λαό. Αλλά είμαστε ένα γερό σκαρί. Η μόνη λύση σε όλο αυτό είναι η προσωπική δουλειά που κάνει ο καθένας με αυτό το οποίο ασχολείται. Αν αγαπάς αυτό το οποίο κάνεις και προσπαθείς να το αγαπήσεις ακόμα πιο πολύ και να δουλέψεις όπως πρέπει , όλα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Αν όλοι δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό σε αυτό που ασχολούμαστε, τότε τα πράγματα θα καλυτερεύσουν.
Φέτος ανέβηκαν αρκετά έργα κατά του ναζισμού. Ποια η γνώμη σας;
Είναι λογικό. Γιατί είναι ένα θέμα το οποίο μας απασχολεί όλους. Ξαφνικά μετά από πενήντα χρόνια , που δεν είναι τίποτα χρονικά ένας τέτοιος αριθμός αναβιώνει μια φρικώδης άποψη περί του ανθρώπου. Η ναζιστική, η φασιστική άποψη. Όποιο χρώμα και αν έχει αυτή.
Τα έργα κατά του ναζισμού πιστεύετε ότι μπορούν να απομακρύνουν τον κόσμο από τον ναζισμό;
Το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ενδεχομένως να μας προβληματίσει ή να μας χαρίσει δύο ώρες διασκέδασης και ξεγνοιασιάς. Δεν μπορεί να αλλάξει , εμείς πρέπει να αλλάξουμε σιγά σιγά. Ίσως και με κάποιες ματιές μας από το θέατρο. Μακάρι να μπορούσε να κάνει κάτι η τέχνη. Εμείς πρέπει να παλέψουμε με τον εαυτό μας , με τις αρχές μας, με τις αξίες μας, με την ηθική μας, με το τι σημαίνει για μας άνθρωπος, ανθρώπινη ζωή. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει σε αυτή τη ζωή και πρέπει να κάνει αυτό το οποίο θέλει και αυτό που του αρέσει. Εάν αυτό δεν πειράζει τον άλλον έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.
Η συνύπαρξη φέτος στη σκηνή με την κ. Σταυροπούλου ήταν πολύ επιτυχημένη. Ετοιμάζετε καινούργια παράσταση για το χειμώνα όπου θα ξανά είστε πάλι μαζί;
Λέμε να ανεβάσουμε την «Προξενήτρα» του Ουάιλντερ. Τώρα αρχίζουμε να το συζητάμε και εγώ τώρα πήρα ανάσα από το ανέβασμα του «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά» και σιγά σιγά ξεκινάμε αυτή τη δουλειά με το Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και χαίρομαι πάρα πολύ που θα ξανά συνεργαστώ με τον Κωνσταντίνο και μάλιστα με αυτή τη συνθήκη.
Λένα Παπαληγούρα:
«Ο πολεμος και η ειρηνη αφορουν ακομα ολο τον κοσμο δυστυχως».
Το Athens Art Theater συνάντησε την ταλαντούχα ηθοποιό Λένα Παπαληγούρα δύο μέρες πριν την πρεμιέρα των «Τρωάδων» . Η ξεχωριστή ερμηνεύτρια του θεάτρου μίλησε στην Άννα Χατζή για τις τρεις παραστάσεις της σεζόν στις οποίες πρωταγωνιστούσε, για τους ρόλους , το θέατρο, τη βράβευση της και την παράσταση στην οποία παίζει φέτος το καλοκαίρι, τους «Τρωάδες».
Φέτος είχες τρεις θεατρικές παραστάσεις και ένα θεατρικό αναλόγιο. Πως νιώθεις; Ευχαριστημένη;
Αισθάνομαι πολύ ευχαριστημένη αρχικά γιατί ο «Ξένος» ήταν μια επανάληψη, η οποία πήγε πολύ καλά και αποφασίσαμε να την ξανά κάνουμε διότι είχε ακόμα δυναμική, η οποία έδειξε ότι ενδιέφερε τον κόσμο. Το «Blasted» ήταν πραγματικά ένα δύσκολο έργο, μία πάρα πολύ δύσκολη παράσταση. Αλλά νομίζω ότι καταφέραμε να ανταποκριθούμε σε αυτό όσο το δυνατόν καλύτερα και καταφέραμε να κάνουμε μια πολύ ωραία συνεργασία, παρόλο που το έργο ήταν αρκετά ψυχοφθόρο. Αυτό θα μπορούσε να μας ζορίσει και να μας δυσκολέψει χωρίς να λέω ότι δεν το αγαπάω, απλά είναι ένα δύσκολο σύμπαν και πολύ σκοτεινό. Όσον αφορά στην «Ιφιγένεια» στο «Από Μηχανής», επίσης είμαι πολύ ευχαριστημένη. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία γιατί δούλεψα με τον ίδιο τον συγγραφέα του έργου, ο οποίος ήταν Γάλλος και όταν δουλεύεις με έναν άνθρωπο με τον οποίο δε μιλάς την ίδια γλώσσα και έχεις διαφορετικές εμπειρίες, δεν είναι κάτι το οποίο σου συμβαίνει καθημερινά. Υπήρχε το άγχος, η αγωνία. Αλλά όλα αυτά λύθηκαν πολύ σύντομα και δουλέψαμε επί της ουσίας. Οπότε σίγουρα είμαι ευχαριστημένη και για διαφορετικούς λόγους, διότι είχα την ευκαιρία να δοκιμαστώ σε τρία ξεχωριστά πράγματα και από τα τρία έργα να κερδίσω διαφορετικές εμπειρίες.
Ποια παράσταση από τις τρεις προσέλκυσε περισσότερο το κοινό;
Ο «Ξένος» ήταν η τέταρτη φορά η οποία παίχτηκε φέτος. Ξεκίνησε από το Εθνικό την άνοιξη του 2010 και συνεχίστηκε μέχρι και φέτος. Οπότε σε βάθος χρόνου νομίζω ότι αυτή η παράσταση προσέγγισε περισσότερο το ενδιαφέρον. Κάθε φορά που τελείωνε κάτι μας τροφοδοτούσε και το ξανά ανεβάζαμε. Από την άλλη πλευρά, το «Blasted» παρά τη δυσκολία του θέματος και το ότι ήταν ένα σκοτεινό, δύσκολο και ψυχοφθόρο έργο, δεν άφηνε αμέτοχους αυτούς που το έβλεπαν, προσέλκυσε αρκετό κόσμο. Αυτό μου έκανε εντύπωση και μου έδωσε πολύ χαρά γιατί σημαίνει ότι η δουλειά η οποία κάναμε ήταν αντάξια των προσδοκιών του κόσμου και καταφέραμε και επικοινωνήσαμε με το έργο. Ίσως και να ενδιέφερε τον κόσμο τελικά. Δεν περίμενα να πάει τόσο καλά. Έπειτα η «Ιφιγένεια» ήταν ένας μονόλογος ο οποίος δεν πίστευα ότι επίσης θα πάει καλά και σκέψου ότι πήγε τόσο καλά που θα το ξανά κάνω για κάποια Δευτέρο-Τρίτα τη νέα σεζόν τον Οκτώβρη. Συνεπώς, θεωρώ πως και οι τρεις παραστάσεις ενδιέφεραν και είναι και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο είμαι ευχαριστημένη.
Είσαι μια ηθοποιός που τα τελευταία χρόνια δεν παίζεις κλασσικούς ρόλους. Σου αρέσει να ρισκάρεις;
Ναι, μου αρέσει πολύ να ρισκάρω και πιστεύω ότι όσο είσαι νέος, είναι ωραίο να ρισκάρεις και όσο έχεις ενέργεια και δε φοβάσαι το ρίσκο. Νομίζω ότι ένας ηθοποιός οφείλει να ρισκάρει για να εξελίσσεται και να διευρύνει τους ορίζοντες του. Ωστόσο, μπορεί να ρισκάρει και μέσα από τους κλασσικούς ρόλους. Γιατί και το να προσεγγίσεις έναν κλασσικό ρόλο είναι σίγουρα ένα ρίσκο, διότι απαιτεί πολύ μεγάλη αφοσίωση και πολύ μεγάλη δουλειά πάνω σε αυτό. Οπότε το ρίσκο μπορεί να μην φαίνεται εξωτερικά, αλλά νομίζω ότι αν σε ενδιαφέρει σαν άνθρωπος να παίρνεις προσωπικά ρίσκα, και ένα μικρό προσωπικό ρίσκο να παίρνεις ακόμα και να μην το καταλάβει κανείς είναι σημαντικό για κάθε δουλειά. Επίσης μ’ αρέσει πολύ το κλασσικό θέατρο. Απλά νομίζω ότι δυστυχώς επειδή ζούμε μία δύσκολη οικονομική κατάσταση στη χώρα μας και τα κλασσικά έργα έχουν πολυπρόσωπες διανομές, γίνονται πιο σπάνια. Αλλά σίγουρα αν μου πρότεινε κάποιος να παίξω ένα κλασσικό έργο, θα δεχόμουν με μεγάλη χαρά. Τα αναγνώσματά μου, τα οποία με έκαναν να αγαπήσω κυρίως το θέατρο, ήταν κλασσικά έργα.
Έχεις πει όχι σε ρόλους που σου έχουν προταθεί;
Καταρχάς αισθάνομαι πολύ τυχερή γιατί έχω δουλειά. Δεύτερον, είχα την ευκαιρία επιλογής και μπόρεσα να κάνω πράγματα που ένιωθα ότι αφορούσαν την ψυχή μου. Σίγουρα έχω πει και «όχι», για διάφορους λόγους. Είτε για τη συνεργασία, είτε για το κείμενο, για οτιδήποτε. Σε μία σεζόν δεν μπορείς να τα κάνεις όλα, πρέπει να επιλέξεις. Καμιά φορά θες και να αφοσιωθείς σε ένα πράγμα και να του δοθείς απόλυτα ή πολλές φορές κάτι μπορεί να μη σε εκφράζει! Έχω πει «όχι» και σε τηλεοπτικά. Γενικά πηγαίνω με το ένστικτο, αν νιώσω ότι κάτι δε μου πάει καλά, δεν πρόκειται να το κάνω.
Έχεις παίξει και στη τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Τα τελευταία χρόνια όμως ασχολείσαι κυρίως με το θέατρο. Παίζεις δύο και τρεις παραστάσεις τη χρονιά. Το κάνεις θελημένα ή λόγω συγκυριών;
Μου αρέσουν και τα τρία. Αλλά πρώτα από όλα μ’ αρέσει το θέατρο γιατί αυτό αγάπησα, για αυτό έγινα ηθοποιός και γιατί το θέατρο είναι αναντικατάστατη εμπειρία. Όταν είσαι πάνω στη σκηνή, δε συγκρίνεται με τίποτα. Από την άλλη, μου αρέσει το γύρισμα. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό, εμπλέκονται περισσότερες αρμοδιότητες ανθρώπων, και αυτό μ’ αρέσει. Όπως επίσης δημιουργείται ένας κόσμος ο οποίος συμπτύσσεται και μετά γίνεται ταινία και αυτό δεν το βλέπει ο θεατής. Στην τηλεόραση μου αρέσουν πολλά πράγματα γι’ αυτό ό,τι έχω κάνει το έκανα με μεγάλη χαρά. Λίγο με τρομάζουν οι γρήγοροι ρυθμοί. Πιστεύω ότι αν έχεις ποιότητα σαν άνθρωπος, τη ποιότητα σου τη φέρνεις παντού. Βέβαια πρέπει να σ’ αρέσει το κείμενο, οι συνεργάτες και να πιστεύεις ότι υπάρχει η πρόθεση να γίνει μια σοβαρή δουλειά. Για το θέατρο τα τελευταία χρόνια είχα πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις κάπως θέλησα να του αφοσιωθώ και με απορρόφησε πολύ.
Έχεις βραβευτεί για καλύτερη ερμηνεία με το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Ήταν κάτι το οποίο περίμενες; Από εδώ και πέρα πόσο ψηλά βάζεις τον πήχη; Και ποιοι είναι οι επόμενοι σου στόχοι;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα. Γενικά, και μόνο η υποψηφιότητα μου έδωσε πολύ μεγάλη χαρά. Επειδή ήμουν δύο φορές υποψήφια, την πρώτη φορά πήγα με την αγωνία, την δεύτερη είπα πως και μόνο η υποψηφιότητα ήταν τιμή και χαρά μου καθώς επίσης ένιωσα ότι αναγνωρίστηκε αυτό το οποίο έκανα. Δεν το περίμενα καθόλου. Αυτή η μέρα ήταν από τις πιο ωραίες της ζωής μου! Αμέσως μετά φύγαμε για Μιλάνο. Διότι είχαμε την «Οδύσσεια» του Wilson. Από κει και πέρα κάθε βράβευση είναι ένα πολύ ωραίο δώρο και χαρά αλλά δεν είναι αυτό ο σκοπός. Οπότε οι στόχοι μου δεν αλλάζουν. Κάθε φορά ο στόχος μου είναι να μπαίνω όσο περισσότερο γίνεται σε αυτό το οποίο κάνω και να το δουλεύω, να το υπηρετώ όσο καλύτερα μπορώ καθώς και να το απολαμβάνω όσο γίνεται. Το βραβείο μου έδωσε δύναμη και ένα ωραίο χτύπημα στη πλάτη, μία επιβράβευση.
Υπάρχει κάποιος συνάδελφος με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;
Είναι πολλοί. Γενικά επειδή νομίζω είμαι καλός θεατής, μου αρέσει να βλέπω θέατρο και έτσι ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός, βλέποντας πράγματα. Έχω δει εξαιρετικούς συναδέλφους και υπάρχουν σκηνοθέτες με τους οποίους θα ήθελα πολύ συνεργαστώ. Βέβαια θα ήθελα με όλους αυτούς που έχω δουλέψει σίγουρα, γιατί νομίζω ότι όταν δουλεύεις δεύτερη φορά με κάποιον πας σε μεγαλύτερο βάθος τη δουλειά σου. Από κει και πέρα θα ήθελα με τον Μαρμαρινό, τον Μαυρίκιο από σκηνοθέτες. Από ηθοποιούς πάρα πολλούς και με μεγαλύτερους και νεότερους. Γενικά πιστεύω ότι έχουμε πολύ καλά παιδιά στη νέα γενιά και θα μου άρεσε να κάναμε κάτι όλοι μαζί. Είναι κάτι που το σκέφτομαι καιρό.
Καταρχάς αισθάνομαι πολύ τυχερή γιατί έχω δουλειά. Δεύτερον, είχα την ευκαιρία επιλογής και μπόρεσα να κάνω πράγματα που ένιωθα ότι αφορούσαν την ψυχή μου. Σίγουρα έχω πει και «όχι», για διάφορους λόγους. Είτε για τη συνεργασία, είτε για το κείμενο, για οτιδήποτε. Σε μία σεζόν δεν μπορείς να τα κάνεις όλα, πρέπει να επιλέξεις. Καμιά φορά θες και να αφοσιωθείς σε ένα πράγμα και να του δοθείς απόλυτα ή πολλές φορές κάτι μπορεί να μη σε εκφράζει! Έχω πει «όχι» και σε τηλεοπτικά. Γενικά πηγαίνω με το ένστικτο, αν νιώσω ότι κάτι δε μου πάει καλά, δεν πρόκειται να το κάνω.
Έχεις παίξει και στη τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Τα τελευταία χρόνια όμως ασχολείσαι κυρίως με το θέατρο. Παίζεις δύο και τρεις παραστάσεις τη χρονιά. Το κάνεις θελημένα ή λόγω συγκυριών;
Μου αρέσουν και τα τρία. Αλλά πρώτα από όλα μ’ αρέσει το θέατρο γιατί αυτό αγάπησα, για αυτό έγινα ηθοποιός και γιατί το θέατρο είναι αναντικατάστατη εμπειρία. Όταν είσαι πάνω στη σκηνή, δε συγκρίνεται με τίποτα. Από την άλλη, μου αρέσει το γύρισμα. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό, εμπλέκονται περισσότερες αρμοδιότητες ανθρώπων, και αυτό μ’ αρέσει. Όπως επίσης δημιουργείται ένας κόσμος ο οποίος συμπτύσσεται και μετά γίνεται ταινία και αυτό δεν το βλέπει ο θεατής. Στην τηλεόραση μου αρέσουν πολλά πράγματα γι’ αυτό ό,τι έχω κάνει το έκανα με μεγάλη χαρά. Λίγο με τρομάζουν οι γρήγοροι ρυθμοί. Πιστεύω ότι αν έχεις ποιότητα σαν άνθρωπος, τη ποιότητα σου τη φέρνεις παντού. Βέβαια πρέπει να σ’ αρέσει το κείμενο, οι συνεργάτες και να πιστεύεις ότι υπάρχει η πρόθεση να γίνει μια σοβαρή δουλειά. Για το θέατρο τα τελευταία χρόνια είχα πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις κάπως θέλησα να του αφοσιωθώ και με απορρόφησε πολύ.
Έχεις βραβευτεί για καλύτερη ερμηνεία με το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Ήταν κάτι το οποίο περίμενες; Από εδώ και πέρα πόσο ψηλά βάζεις τον πήχη; Και ποιοι είναι οι επόμενοι σου στόχοι;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα. Γενικά, και μόνο η υποψηφιότητα μου έδωσε πολύ μεγάλη χαρά. Επειδή ήμουν δύο φορές υποψήφια, την πρώτη φορά πήγα με την αγωνία, την δεύτερη είπα πως και μόνο η υποψηφιότητα ήταν τιμή και χαρά μου καθώς επίσης ένιωσα ότι αναγνωρίστηκε αυτό το οποίο έκανα. Δεν το περίμενα καθόλου. Αυτή η μέρα ήταν από τις πιο ωραίες της ζωής μου! Αμέσως μετά φύγαμε για Μιλάνο. Διότι είχαμε την «Οδύσσεια» του Wilson. Από κει και πέρα κάθε βράβευση είναι ένα πολύ ωραίο δώρο και χαρά αλλά δεν είναι αυτό ο σκοπός. Οπότε οι στόχοι μου δεν αλλάζουν. Κάθε φορά ο στόχος μου είναι να μπαίνω όσο περισσότερο γίνεται σε αυτό το οποίο κάνω και να το δουλεύω, να το υπηρετώ όσο καλύτερα μπορώ καθώς και να το απολαμβάνω όσο γίνεται. Το βραβείο μου έδωσε δύναμη και ένα ωραίο χτύπημα στη πλάτη, μία επιβράβευση.
Υπάρχει κάποιος συνάδελφος με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;
Είναι πολλοί. Γενικά επειδή νομίζω είμαι καλός θεατής, μου αρέσει να βλέπω θέατρο και έτσι ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός, βλέποντας πράγματα. Έχω δει εξαιρετικούς συναδέλφους και υπάρχουν σκηνοθέτες με τους οποίους θα ήθελα πολύ συνεργαστώ. Βέβαια θα ήθελα με όλους αυτούς που έχω δουλέψει σίγουρα, γιατί νομίζω ότι όταν δουλεύεις δεύτερη φορά με κάποιον πας σε μεγαλύτερο βάθος τη δουλειά σου. Από κει και πέρα θα ήθελα με τον Μαρμαρινό, τον Μαυρίκιο από σκηνοθέτες. Από ηθοποιούς πάρα πολλούς και με μεγαλύτερους και νεότερους. Γενικά πιστεύω ότι έχουμε πολύ καλά παιδιά στη νέα γενιά και θα μου άρεσε να κάναμε κάτι όλοι μαζί. Είναι κάτι που το σκέφτομαι καιρό.
Συνάδελφοι σου έχουν δηλώσει σε συνεντεύξεις τους ότι «δεν επιτρέπουν στον κόσμο να τους αγγίζουν», ότι οι «μεγάλοι σε ηλικία ηθοποιοί πρέπει να σταματήσουν να παίζουν στο θέατρο» και πως «η κρίση θα δείξει τους πιο ταλαντούχους». Ως νέα ηθοποιός ποια είναι η γνώμη σου;
Ο καθένας έχει τις απόψεις του και οι απόψεις είναι σεβαστές να τις ακούμε. Παρόλα αυτά εμείς διαλέγουμε αν θα συμφωνήσουμε ή όχι. Προσωπικά δε συμφωνώ σε τίποτα από τα τρία. Νομίζω ότι οι καλοί ηθοποιοί παίζουν στο θέατρο και το θέατρο είναι αυτό το οποίο εκπαιδεύει τους ηθοποιούς και τους δυναμώνει. Θεωρώ ότι ένας ηθοποιός μόνο χαρά παίρνει από τον κόσμο και όσο αφορά την κρίση δυστυχώς δεν είναι τόσο δίκαιη. Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν κρίση. Η κρίση χτυπάει και πάρα πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους και τους στερεί ευκαιρίες.
Εσένα όταν σε βλέπουν στο δρόμο σε αναγνωρίζουν; Σε πλησιάζει ο κόσμος για να σε χαιρετήσει;
Όταν έκανα τηλεόραση περισσότερο. Τώρα κάποιοι άνθρωποι με αναγνωρίζουν από το θέατρο και αυτό μου δίνει πάρα πολύ χαρά γιατί όταν κάποιος σε έχει δει σε παράσταση και σε αναγνωρίσει είναι καταπληκτικό. Αυτό σημαίνει ότι η δουλειά μου αφορά τον κόσμο και τον ενδιαφέρει. Μου συμβαίνει κάποιες φορές και όποτε μου μιλάει κάποιος χαίρομαι πολύ!
Το καλοκαίρι θα βρίσκεσαι σε περιοδεία στην παράσταση «Τρωάδες». Πες μας λίγα λόγια.
Οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη είναι ένα έργο το οποίο μου αρέσει πολύ αν και γενικά μου αρέσει η αρχαία ελληνική τραγωδία. Το συγκεκριμένο όμως πιστεύω ότι χτυπάει άμεσα τη φλέβα του θεατή γιατί το αντιοικονομικό του μείγμα είναι κυρίαρχο και συγκινεί όσους παίζουν αλλά και αυτούς που το βλέπουν. Έχει άμεσο αντίκτυπο και περνάει αμέσως στη καρδιά σου. Είναι σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη ο οποίος είχε την έμπνευση και την ωραία ιδέα να συγκεντρώσει αυτό τον υπέροχο θίασο. Νομίζω και το έργο προσφέρεται για έναν τέτοιο θίασο διότι μιλάει για πρόσωπα τα οποία είναι πολλά και ο καθένας μπορεί να έχει την προσωπικότητα του, την ερμηνευτική του στιγμή και όλα αυτά να εντάσσονται σε ένα ωραίο σύνολο που αφορά και ενδιαφέρει στο σήμερα, στο χθες και στο πάντα. Ο πόλεμος και η ειρήνη αφορούν ακόμα όλο τον κόσμο δυστυχώς. Αυτά τα έργα είναι πάντα διαχρονικά και ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για αυτά τα φριχτά θέματα όπως τον πόλεμο είναι μέσω της ποίησης. Γιατί η ποίηση μιλάει στη καρδιά μας. Με έναν υπέροχο τρόπο μιλάς για φριχτά πράγματα. Αυτό κάνουν τα συγκεκριμένα έργα. Η ευαισθησία και η ποίηση τους είναι διαχρονική και θα συγκινεί πάντοτε.
Εσύ τι ρόλο έχεις;
Εγώ κάνω την Αθηνά. Χαίρομαι γιατί Ποσειδώνας είναι ο Άρης ο Λεμπεσόπουλος με τον οποίο έχω κάνει την πρώτη θεατρική δουλειά το 2006 και είναι από τους ανθρώπους και συνεργάτες που εκτιμώ πολύ. Η θεά Αθηνά σε αυτό το έργο μου αρέσει αρκετά γιατί είναι ένα ωραίο «κλείσιμο του ματιού» του Ευριπίδη για το πώς βλέπει τους θεούς και το πώς βλέπει τη μοίρα των ανθρώπων. Μετά την Αθηνά γίνομαι μέλος του χορού, είναι ένα πολύ ωραίο κίνητρο για μένα γιατί από την παντοδύναμη θεά πρέπει σε λίγα λεπτά να μεταμορφωθώ στην ηττημένη, καταπονημένη και απεγνωσμένη Τρωάδα.
Ελένη Κοκκίδου:
« ΔΙΨΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ»
Το Φεστιβάλ Αθηνών Άνοιξε σήμερα με τη παράσταση « Αβελάρδος και Ελοΐζα». Το Athens Art Theater μετά το τέλος της παράστασης βρήκε τη πρωταγωνίστρια του έργου Ελένη Κοκκίδου η οποία μίλησε στην Άννα Χατζή για τη πρεμιέρα , το έργο, τη φετινή σεζόν, τη συμμετοχή της στη σειρά «Μην αρχίζεις την Μουρμούρα» και τα επόμενα σχέδια της.
Σήμερα ξεκίνησε το «Φεστιβάλ Αθηνών» με τη δική σας παράσταση. Πως νιώθετε που κάνατε πρεμιέρα;
Νιώθω συγκινημένη , γιατί είχε πολύ καλή ανταπόκριση από τον κόσμο, πολλοί έφυγαν συγκινημένοι στο τέλος της παράστασης. Για αυτό αφηγηθήκαμε αυτή την ιστορία , γιατί είναι μια συγκινητική ιστορία ,αληθινή και βρήκε το στόχο της η παράσταση.
Ήταν τυχαία η επιλογή του έργου;
Κατά αρχάς το έργο το έγραψε ο Γιάννης Καλαβριανός ο Σκηνοθέτης , ο οποίος είχε πάει στο Παρίσι στο κοιμητήριο «Περ Λασαίζ» και είδε έναν τάφο με δύο ανθρώπους ξαπλωμένους , ένα γοτθικό ναό πάνω από το κεφάλι τους, με γύρω γύρω κάγκελα και βαλμένα λουλούδια ,κάρτες , καρδιές και αρκουδάκια. Έπειτα το έψαξε στο διαδίκτυο , είπε ότι είναι μια καταπληκτική ιστορία και έτσι έγραψε το κείμενο και την έκανε παράσταση. Εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η παράσταση, ο Γιάννης Καλαβριανός, τα δύο παιδιά τα οποία παίζουν μαζί και είπα : « ναι με ενδιαφέρει να συμμετέχω».
Φέτος συμμετείχατε σε μία πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Ήταν από τις καλές σεζόν για εσάς;
Πολύ! Γιατί τώρα κλείνω με αυτή τη παράσταση η οποία είναι αγαπημένη. Επίσης η «Μουρμούρα» πηγαίνει εξαιρετικά και θα συνεχιστεί και του χρόνου. Αυτό μας δίνει μεγάλη χαρά.
Εσείς ασχολείστε χρόνια με το θέατρο. Ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα σας ακόμη και στους δύσκολους καιρούς;
Πάρα πολύ. Και τώρα με τη κρίση ακόμα περισσότερο. Διψάει η ψυχή των ανθρώπων. Γιατί οι άνθρωποι είναι συντεθλιμμένοι και η ψυχή τους ζητάει να συγκινηθεί ,να σκεφτεί, να υπάρξει με άλλους ανθρώπους, να έχει την εμπειρία του θεάτρου. Το θέατρο πάει πάρα πολύ καλά.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο για το μέλλον;
Για τη νέα σεζόν θα παίξουμε αυτή τη παράσταση επί δύο μήνες στο θέατρο του «Νέου Κόσμου», η «Μουρμούρα θα συνεχιστεί και αργότερα θα κάνω και άλλα πράγματα. Θα τα δούμε!
Νιώθω συγκινημένη , γιατί είχε πολύ καλή ανταπόκριση από τον κόσμο, πολλοί έφυγαν συγκινημένοι στο τέλος της παράστασης. Για αυτό αφηγηθήκαμε αυτή την ιστορία , γιατί είναι μια συγκινητική ιστορία ,αληθινή και βρήκε το στόχο της η παράσταση.
Ήταν τυχαία η επιλογή του έργου;
Κατά αρχάς το έργο το έγραψε ο Γιάννης Καλαβριανός ο Σκηνοθέτης , ο οποίος είχε πάει στο Παρίσι στο κοιμητήριο «Περ Λασαίζ» και είδε έναν τάφο με δύο ανθρώπους ξαπλωμένους , ένα γοτθικό ναό πάνω από το κεφάλι τους, με γύρω γύρω κάγκελα και βαλμένα λουλούδια ,κάρτες , καρδιές και αρκουδάκια. Έπειτα το έψαξε στο διαδίκτυο , είπε ότι είναι μια καταπληκτική ιστορία και έτσι έγραψε το κείμενο και την έκανε παράσταση. Εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η παράσταση, ο Γιάννης Καλαβριανός, τα δύο παιδιά τα οποία παίζουν μαζί και είπα : « ναι με ενδιαφέρει να συμμετέχω».
Φέτος συμμετείχατε σε μία πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Ήταν από τις καλές σεζόν για εσάς;
Πολύ! Γιατί τώρα κλείνω με αυτή τη παράσταση η οποία είναι αγαπημένη. Επίσης η «Μουρμούρα» πηγαίνει εξαιρετικά και θα συνεχιστεί και του χρόνου. Αυτό μας δίνει μεγάλη χαρά.
Εσείς ασχολείστε χρόνια με το θέατρο. Ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα σας ακόμη και στους δύσκολους καιρούς;
Πάρα πολύ. Και τώρα με τη κρίση ακόμα περισσότερο. Διψάει η ψυχή των ανθρώπων. Γιατί οι άνθρωποι είναι συντεθλιμμένοι και η ψυχή τους ζητάει να συγκινηθεί ,να σκεφτεί, να υπάρξει με άλλους ανθρώπους, να έχει την εμπειρία του θεάτρου. Το θέατρο πάει πάρα πολύ καλά.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο για το μέλλον;
Για τη νέα σεζόν θα παίξουμε αυτή τη παράσταση επί δύο μήνες στο θέατρο του «Νέου Κόσμου», η «Μουρμούρα θα συνεχιστεί και αργότερα θα κάνω και άλλα πράγματα. Θα τα δούμε!
«Ζουμε ακριβως τη τραγωδια , της αλογιστης και αμετρης εξουσιας των Ληρ»
Το Athens Art Theater συνάντησε μετά την παράσταση «Βασιλιάς Ληρ» τον Καταξιωμένο ηθοποιό και Διευθυντή της Δραματικής σχολής της Αγίας Βαρβάρας Δημήτρη Παπαγιάννη στο Θέατρο «Κάρολος Κουν». Ο πρωταγωνιστής της παράστασης μίλησε στην Άννα Χατζή για την επιστροφή του στο Θέατρο ,τους μαθητές του , τη συνεργασία με τους γιους του και τα μηνύματα του έργου.
Πως νιώθετε που επιστρέψαμε μετά από τόσο καιρό στο σανίδι του θεάτρου;
Είναι μια μεγάλη συγκίνηση μετά από δέκα χρόνια ακριβώς . Είναι μια μεγάλη απόφαση γιατί απασχολούμαι με τη δημοτική δραματική σχολής της Αγίας Βαρβάρας «Ιάκωβος Καμπανέλλης», είμαι διευθυντής της και αυτό με αποσπά πολύ. Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί οι μαθητές μου έπαιζαν σήμερα εδώ σε αυτή τη παράσταση. Οι κοπέλες είναι μαθήτριες μου, ο γιος μου ο Νικόλας, ο Γιάννης είναι μαθητές μου. Επομένως είμαι απασχολημένος με το δασκαλικό μέρος και τώρα ήρθα να διδαχθώ από τους νέους και πράγματι διδάχθηκα από τα νέα παιδιά.
Πως αισθάνεστε που σας σκηνοθετεί ο γιο σας;
Είναι ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί κατάφερε να με πείσει για αυτό που ήθελε γιατί μετά από τόσα χρόνια θα πρέπει να έχει επιχείρημα κάποιος για να με πείσει. Είχε επιχειρήματα, με παρέσυρε και μεγαλύτερο επιχείρημα είχε ο άλλος μου γιος ο Νικόλας ο οποίος επέμενε να παίξω. Η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη αλλά η ιδέα ήταν του Νικόλα. Μου λέει: « Δε μπορεί 10 χρόνια να είσαι εκτός θεάτρου, πρέπει να γυρίσεις να παίξεις δύο – τρεις ρόλους ακόμα». Η ιδέα ήταν δική του και την εφαρμόσαμε , το αποτέλεσμα κρίνεται από το κοινό.
Σας έλειψε το θέατρο;
Πολύ, αλλά η ενασχόληση με τη σχολή είναι τέτοια που δε τολμούσα να ασχοληθώ. Θυμάμαι στο Εθνικό με το μακαρίτη τον Κούρκουλος επρόκειτο να ανεβάσουμε ένα έργο και έφυγε. Έτσι λοιπόν η σχολή με αποσπά.
Εσείς έχετε συνεργαστεί με τόσο μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου , του θεάτρου και τώρα συμπρωταγωνιστείτε με νέα παιδιά. Πως βλέπετε τους νέους ηθοποιούς;
Είναι πιο ταλαντούχα από εμάς, πιο μορφωμένα, πιο καλλιεργημένα , πιο αγωνιστικά. Και εμείς ήμασταν πολλοί των επιχορηγήσεων , των εθνικών θεάτρων, πολύ καλομαθημένοι. Αλλά είναι πολύ πιο άξιοι από εμάς δε το συζητάω. Εγώ είμαι περήφανος που βρίσκομαι με τα νέα παιδιά και στη σχολή και στη σκηνή γιατί αυτά τα νέα παιδιά είναι μεγαλειώδη ,δεν έχουν σχέση με εμάς. Είναι πιο καλλιεργημένα, πιο γυμνασμένα , πιο εμπεριστατωμένα. Εμείς παλιά ήμασταν ηθοποιοί της φόρμας. Τώρα προσπαθώ ως δάσκαλος να φύγει η φόρμα από τη ζωή του θεάτρου οριστικά όσο μπορώ, γιατί και εγώ κουβαλάω μνήμες , οι εποχές ήταν τέτοιες τότε, τώρα αυτό μετακινήθηκε.
Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου ήταν τυχαία ;
Ήταν επιλογή του Νικόλα. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, δε θα έπαιζα ποτέ αυτό το ρόλο. Έχω παίξει πολλούς ρόλους και ποτέ δεν είχα σκεφτεί δύο: τον « Βασιλιά Ληρ» και τον «Οιδίποδα». Τώρα λοιπόν θα ετοιμάσουμε τον « Οιδίποδα Επί Κολωνό» για την επόμενη σεζόν το καλοκαίρι.
Έχετε να δώσετε κάποιο μήνυμα μέσω αυτής της παράστασης;
Συνήθως το καλό θέατρο επειδή περνάει το χρόνο και το χώρο είναι πάντα διαχρονικό . Εμείς ζούμε σήμερα στην Ελλάδα ακριβώς τη τραγωδία της εξουσίας, της αλόγιστης και άμετρης εξουσίας των «Ληρ», των δικών μας δημοκρατών που μας έφεραν σε αυτή τη τραγωδία σήμερα και που πρέπει να ξανά φτιάξουμε τα πράγματα, να οργανώσουμε μια ουσιαστική δημοκρατία. Γιατί τώρα η μία δικτατορία διαδέχεται την άλλη με δημοκρατική επίφαση και καταντήσαμε εδώ που είναι η Ελλάδα σήμερα. Αυτό πρέπει να ανατραπεί. Ο Ληρ λοιπόν είναι ένα μήνυμα τέτοιο που δείχνει τη κατάντια των ανθρώπων όταν η άμετρη εξουσία παίρνει τη θέση την αξιακή που δεν διαλαμβάνει με κανέναν τρόπο αυτή η εξουσία.
« Διδαχη δε γινεται αν δεν αγαπας τα παιδια με ουσια»
Η μοναδική ηθοποιός και σπάνιος άνθρωπος του καλλιτεχνικού χώρου Μίρκα Παπακωνσταντίνου μίλησε στο Αthens Art Theater και στην Άννα Χατζή για το θέατρο, τους ρόλους , το χιούμορ, τη πολιτική, τη συμμετοχή της ως κριτής σε τηλεοπτικά σόου στο μέλλον καθώς και για τη νέα συνεργασία της με τον πρώην μαθητή της και νυν σκηνοθέτη Αλέξανδρο Κοέν στη «Γηραιά Κυρία».
Ήσασταν ένα ντροπαλό παιδί και παρόλο που φοβόσασταν την έκθεση, η υποκριτική ήταν η πρώτη σας επιλογή. Τι ήταν αυτό το οποίο σας ώθησε στο θέατρο;
Δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, είναι περίεργο. Πάντα πήγαινα σε αυτά τα οποία με φοβίζουν. Δηλαδή φοβόμουν το αεροπλάνο και ήθελα να γίνω αεροσυνοδός. Γιατί μικρή ήμουν αδυνατούλα και κοντούλα. Αν και τότε παίρνανε τις καλλονές , εγώ ήθελα να πάω γιατί φοβόμουν το αεροπλάνο. Γενικά έβλεπα θέατρο, άκουγα πολύ θέατρο στο ραδιόφωνο το οποίο έκανε τη φαντασία μου να καλπάζει και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Πάντως δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, καθόλου. Έχω πει και σε συνεντεύξεις ότι άρχισα να αγαπάω το θέατρο σιγά σιγά, δηλαδή κυρίως μέσα από τη σχολή, μέσα από τη τριετή φοίτηση, άρχισα να το αγαπώ.
Όταν μπήκατε στη δραματική σχολή καταλάβατε ότι είχατε κλίση στην υποκριτική;
Όχι καθόλου. Και εκεί αισθανόμουν περίεργα, κυρίως στο πρώτο έτος. Όταν έδωσα εξετάσεις απόρησα πως με πήραν γιατί ξέχασα τα μισά λόγια. Ίσως κάτι να είδαν. Γιατί τότε είχες τη δωδεκαετή φοίτηση , δημοτικό και γυμνάσιο και όταν το τελείωνες μπορούσες να δώσεις εξετάσεις σε όποια ιδιωτική σχολή ήθελες. Στις εξετάσεις αυτές λοιπόν απορώ πως με πήραν. Ήμουν πάρα πολύ δειλή , αισθανόμουν πολύ περίεργα και με το καιρό ανοιγόμουν, από το δεύτερο έτος και μετά.
Παρόλα αυτά το αγαπούσατε το θέατρο.
Όχι απλά το αγάπησα, το λάτρεψα και θα το λατρεύω. Αυτό το οποίο βλέπω με τα χρόνια είναι ότι αγαπάω τις λέξεις και προσπαθώ όσο μπορώ να το περάσω στα παιδία στη σχολή. Να μη τις περνάω σα να έχουν γραφτεί έτσι. Γιατί οι λέξεις έχουν οντότητα , ψυχή, λένε πράγματα και πρέπει να τα καταλαβαίνουμε.
Ένας καλός ηθοποιός μπορεί να ερμηνεύσει οποιονδήποτε ρόλο ή είναι καλό να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο είδος;
Αυτό δε το ξέρω. Εγώ πάντα προσπαθούσα να κάνω διαφορετικά πράγματα.. Δε ξέρω αν τα έκανα με επιτυχία κάθε φορά , ο κόσμος θα το πει αυτό . Απλώς προσπαθούσα να κρύβομαι πίσω από τους ρόλους επειδή μου άρεσε και το κάνω μέχρι τώρα . Μου άρεσαν πολύ τα διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή να είναι ένα παιδάκι σε επιθεώρηση, ένας ρόλος δραματικός όπως ήταν «η σιωπή» ή «η Ισμήνη» του Ρίτσου και κάποιοι άλλοι ρόλοι. Προσπαθούσα να κάνω διαφορετικά πράγματα. Αυτό δε σημαίνει τίποτα. Ένας καλός ηθοποιός είναι ένας καλός ηθοποιός, δεν κρίνεται από τα είδη τα οποία κάνει, το θέμα είναι πως το κάνει. Το να περνάω από την κωμωδία στο δράμα και από το δράμα στη κωμωδία, είναι κάτι που μου αρέσει πολύ, δε προσπαθώ να αποδείξω κάτι σε κάποιον με αυτό. Απλά είναι δική μου ανάγκη να μπαίνω μέσα στα πράγματα και να ερεθίζω τον ψυχισμό μου.
Εσείς έχετε κάποια ιδιαίτερη αγάπη σε κάποιο είδος;
Όχι, κάθε φορά προσπαθώ να το υπηρετώ αν και είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Ο Μινωτής το έλεγε αυτό : «πρέπει να είμαστε σκλάβοι των λέξεων» με την ωραία έννοια. Κάθε φορά προσπαθώ να το αγαπήσω. Έχω αγαπήσει πάρα πολύ και επιθεωρησιακά νούμερα και παραστάσεις δράμα, κωμωδία και αντίθετα δεν έχω αγαπήσει, δεν έχει σημασία αν τα έχω κάνει, ούτε αν άρεσαν στον κόσμο, είναι άλλο πράγμα αυτό.
Ο κόσμος σας χαρακτηρίζει κυρίως κωμική ηθοποιό λόγω πολλών τηλεοπτικών, κινηματογραφικών αλλά και θεατρικών επιτυχιών. Έχετε τόσο χιούμορ και στη προσωπική σας ζωή;
Προσπαθώ, κυρίως έχω αυτοσαρκασμό. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι όπλο και ο αυτοσαρκασμός η άμυνα το λέω αυτό πολλές φορές . Δηλαδή προτιμώ να πω πράγματα για μένα για να μη τα πει ο άλλος , ίσως για αυτό το κάνω. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ. Γελάω όταν πέφτω εγώ αλλά όχι όταν πέφτει ο άλλος . Όταν πέφτει ο άλλος τρομάζω κιόλας. Γενικά μου αρέσουν οι άνθρωποι οι οποίοι σαρκάζουν τον εαυτό τους πολύ.
Κάθε καινούριος ρόλος που παίρνετε στα χέρια σας, είναι και ένα στοίχημα με τον εαυτό σας;
Ναι, και με τα χρόνια το στοίχημα γίνεται μεγαλύτερο και πιο επώδυνο. Στην αρχή το ρόλο τον βλέπω σαν εχθρό ,δε μου αρέσει ποτέ, δεν έχει σημασία αν είναι και επιλογή μου πολλές φορες , τον βλέπω σαν εχθρό στην αρχήν , μετά πλησιαζόμαστε , έπειτα προσπερνάμε ο ένας τον άλλο στη συνέχεια μπαίνει μέσα σε μένα ή εγώ μπαίνω μέσα σε αυτόν, όχι πάντα με επιτυχία και βεβαίως η καταπληκτική στιγμή είναι όταν ακούς τον εαυτό σου και λέει : « ναι αυτός ο ήρωας έτσι θα μπορούσε να μιλάει».
Μετά από τόσα χρόνια το άγχος μεγαλώνει ή μικραίνει;
Ναι μεγαλώνει, νιώθεις ότι δεν υπάρχει τελεία σε αυτή τη δουλειά , σε αυτό το λειτούργημα και δεν υπάρχει τελειότητα επίσης μαζί με τη τελεία. Ίσα ίσα μεγαλώνουν οι ανεπάρκειες σου, όσο μεγαλώνει η γνώση, αισθάνεσαι ότι σου λείπουν πολύ περισσότερα πράγματα. Όταν είσαι νέος έχεις την ορμή και πολλές φορές τα παιδιά προτείνουν πράγματα λόγω άγνοιας έχοντας και μια φόρα, εγώ λόγω γνώσης ή κάποιων χρόνων γνώσης λέω: «τι είναι αυτό»,« γιατί να το κάνω»; «και πως το κάνω;» Μπαίνει και αυτό το φίλτρο.
Διδάσκετε 17 χρόνια σε δραματική σχολή. Τι σας δένει τόσο πολύ με τη διδασκαλία;
Η διδαχή είναι μεγάλη κουβέντα. Εγώ μεταφέρω πράγματα που μου έχουν συμβεί , τις αναμνήσεις μου τις εμπειρίες μου, κυρίως αυτό και περισσότερο παίρνω από τα παιδιά παρά δίνω. Παίρνω πάρα πολλά πράγματα. Επειδή είμαι απ’εξω και είμαι παρατηρητής καταλαβαίνω πολλά περισσότερα πράγματα για το λόγο για την εκφορά. Αλλά δεν γίνεται αν δεν αγαπάς τα παιδιά με ουσία δεν έχει σημασία αν μαλώνουμε , αν διαπληκτιζόμαστε αν νευριάζω στην ουσία νιώθω και χαρά και περηφάνια όταν γίνεται κάτι , όχι ότι έχει συμβεί από μένα από εκείνα έχει συμβεί και μου αρέσει φοβερά αυτό. Αλλά κατά καιρούς όταν νιώθω ανεπαρκής, αποσύρομαι. Το κάνω αυτό, σε αυτά τα χρόνια είχα και αποχές. Δύο-τρία χρόνια, γιατί αισθανόμουν ότι δε μπορούσα.
Και τα παιδιά σας έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη , ιδιαίτερη αδυναμία.
Μ’αρεσει πολύ αυτό . Η σχέση φαίνεται. Δε μπορεί να γίνει με όλους αυτό, αλλά εγώ προσπαθώ να είναι άγραφα χαρτιά όλα τα παιδιά , προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω όλα το ίδιο και τα επιμελή και τα μη επιμελή παιδιά που για μένα είναι μαθητεία αυτό. Πρέπει να έρχονται να προσέχουν και να έχουν πρόοδο. Αυτό με ευχαριστεί εμένα πάρα πολύ, αλλά στο τέλος πραγματικά μας μένει μια πάρα πολύ ωραία γεύση, έτσι έχω δει με τα χρόνια και εύχομαι να συνεχιστεί.
Πολλοί συνάδελφοι σας στρέφονται στην πολιτική. Εσείς θα ασχολιόσασταν ποτέ με αυτή;
Όχι, είμαι πολιτικό ον με την έννοια του τι συμβαίνει γύρω μου, να μιλάω , να λέω τη γνώμη μου αν μου ζητηθεί αλλά όχι να ανακατευθώ ενεργά, δε το θέλω . Δεν κατηγορώ όποιον το κάνει , μακάρι όποιος το κάνει λόγω της αναγνωρισιμότητας , αφού ξεκινάνε με ένα επίπεδο με την αναγνωρισιμότητα να την εκμεταλλευτούν , πρέπει μετά να πάνε δέκα βήματα παραπάνω από τους άλλους , να έχουν ένα ήθος , να είναι σωστοί γιατί τη ψήφο τη θεωρώ ιερό πράγμα, για να στη δίνει ο κόσμος πρέπει και συ να φανείς αντάξιος. Εύχομαι οι συνάδελφοι οι οποίοι έχουν βάλει υποψηφιότητα να φανούν αντάξιοι αυτής της ψήφου.
Κριτής σε κάποιο τηλεοπτικό σόου θα δεχόσασταν να γίνετε;
Όχι, γιατί έχω πιο πολύ άγχος εγώ. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα. Αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Δε θα μπορούσα για αυτό το λόγο. Δε θα αισθανόμουν πολύ άνετα, έχω περισσότερο άγχος από τα παιδιά. Δηλαδή στις εξετάσεις των παιδιών εγώ θέλω να πεθάνω.
Θα μας πείτε λίγα λόγια για τη νέα παράσταση που θα ανεβάσετε την ερχόμενη σεζόν τη « Γηραιά Κυρία»;
Δε ξέρω τι θα συμβεί, έχω αγωνία, δημιουργική αγωνία. Τον Αλέξανδρο τον Ξέρω χρόνια , υπήρξε μαθητής μου, έχουμε δουλέψει μαζί, έχω παρακολουθήσει δουλειές του, βρίσκω ότι έχει πάρα πολλές ιδέες, είναι πολύ δημιουργικό παιδί και για αυτό το λόγο το δέχτηκα με χαρά. Το τι θα κάνουμε δε το ξέρω, εύχομαι τα μυαλά μας να συναντηθούν και να κάνουν κάτι πολύ καλό. Το εύχομαι και το ελπίζω. Όσο αφορά το καλοκαίρι έχουμε την «Annie» η οποία θα πάει σε κάποιες πόλεις όχι με αυτά τα σκηνικά θα βρούμε έναν τρόπο. Επίσης από Σεπτέμβρη- Οκτώβρη θα ξανά παιχτεί στον Ελληνικό κόσμο.
Δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, είναι περίεργο. Πάντα πήγαινα σε αυτά τα οποία με φοβίζουν. Δηλαδή φοβόμουν το αεροπλάνο και ήθελα να γίνω αεροσυνοδός. Γιατί μικρή ήμουν αδυνατούλα και κοντούλα. Αν και τότε παίρνανε τις καλλονές , εγώ ήθελα να πάω γιατί φοβόμουν το αεροπλάνο. Γενικά έβλεπα θέατρο, άκουγα πολύ θέατρο στο ραδιόφωνο το οποίο έκανε τη φαντασία μου να καλπάζει και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Πάντως δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, καθόλου. Έχω πει και σε συνεντεύξεις ότι άρχισα να αγαπάω το θέατρο σιγά σιγά, δηλαδή κυρίως μέσα από τη σχολή, μέσα από τη τριετή φοίτηση, άρχισα να το αγαπώ.
Όταν μπήκατε στη δραματική σχολή καταλάβατε ότι είχατε κλίση στην υποκριτική;
Όχι καθόλου. Και εκεί αισθανόμουν περίεργα, κυρίως στο πρώτο έτος. Όταν έδωσα εξετάσεις απόρησα πως με πήραν γιατί ξέχασα τα μισά λόγια. Ίσως κάτι να είδαν. Γιατί τότε είχες τη δωδεκαετή φοίτηση , δημοτικό και γυμνάσιο και όταν το τελείωνες μπορούσες να δώσεις εξετάσεις σε όποια ιδιωτική σχολή ήθελες. Στις εξετάσεις αυτές λοιπόν απορώ πως με πήραν. Ήμουν πάρα πολύ δειλή , αισθανόμουν πολύ περίεργα και με το καιρό ανοιγόμουν, από το δεύτερο έτος και μετά.
Παρόλα αυτά το αγαπούσατε το θέατρο.
Όχι απλά το αγάπησα, το λάτρεψα και θα το λατρεύω. Αυτό το οποίο βλέπω με τα χρόνια είναι ότι αγαπάω τις λέξεις και προσπαθώ όσο μπορώ να το περάσω στα παιδία στη σχολή. Να μη τις περνάω σα να έχουν γραφτεί έτσι. Γιατί οι λέξεις έχουν οντότητα , ψυχή, λένε πράγματα και πρέπει να τα καταλαβαίνουμε.
Ένας καλός ηθοποιός μπορεί να ερμηνεύσει οποιονδήποτε ρόλο ή είναι καλό να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο είδος;
Αυτό δε το ξέρω. Εγώ πάντα προσπαθούσα να κάνω διαφορετικά πράγματα.. Δε ξέρω αν τα έκανα με επιτυχία κάθε φορά , ο κόσμος θα το πει αυτό . Απλώς προσπαθούσα να κρύβομαι πίσω από τους ρόλους επειδή μου άρεσε και το κάνω μέχρι τώρα . Μου άρεσαν πολύ τα διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή να είναι ένα παιδάκι σε επιθεώρηση, ένας ρόλος δραματικός όπως ήταν «η σιωπή» ή «η Ισμήνη» του Ρίτσου και κάποιοι άλλοι ρόλοι. Προσπαθούσα να κάνω διαφορετικά πράγματα. Αυτό δε σημαίνει τίποτα. Ένας καλός ηθοποιός είναι ένας καλός ηθοποιός, δεν κρίνεται από τα είδη τα οποία κάνει, το θέμα είναι πως το κάνει. Το να περνάω από την κωμωδία στο δράμα και από το δράμα στη κωμωδία, είναι κάτι που μου αρέσει πολύ, δε προσπαθώ να αποδείξω κάτι σε κάποιον με αυτό. Απλά είναι δική μου ανάγκη να μπαίνω μέσα στα πράγματα και να ερεθίζω τον ψυχισμό μου.
Εσείς έχετε κάποια ιδιαίτερη αγάπη σε κάποιο είδος;
Όχι, κάθε φορά προσπαθώ να το υπηρετώ αν και είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Ο Μινωτής το έλεγε αυτό : «πρέπει να είμαστε σκλάβοι των λέξεων» με την ωραία έννοια. Κάθε φορά προσπαθώ να το αγαπήσω. Έχω αγαπήσει πάρα πολύ και επιθεωρησιακά νούμερα και παραστάσεις δράμα, κωμωδία και αντίθετα δεν έχω αγαπήσει, δεν έχει σημασία αν τα έχω κάνει, ούτε αν άρεσαν στον κόσμο, είναι άλλο πράγμα αυτό.
Ο κόσμος σας χαρακτηρίζει κυρίως κωμική ηθοποιό λόγω πολλών τηλεοπτικών, κινηματογραφικών αλλά και θεατρικών επιτυχιών. Έχετε τόσο χιούμορ και στη προσωπική σας ζωή;
Προσπαθώ, κυρίως έχω αυτοσαρκασμό. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι όπλο και ο αυτοσαρκασμός η άμυνα το λέω αυτό πολλές φορές . Δηλαδή προτιμώ να πω πράγματα για μένα για να μη τα πει ο άλλος , ίσως για αυτό το κάνω. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ. Γελάω όταν πέφτω εγώ αλλά όχι όταν πέφτει ο άλλος . Όταν πέφτει ο άλλος τρομάζω κιόλας. Γενικά μου αρέσουν οι άνθρωποι οι οποίοι σαρκάζουν τον εαυτό τους πολύ.
Κάθε καινούριος ρόλος που παίρνετε στα χέρια σας, είναι και ένα στοίχημα με τον εαυτό σας;
Ναι, και με τα χρόνια το στοίχημα γίνεται μεγαλύτερο και πιο επώδυνο. Στην αρχή το ρόλο τον βλέπω σαν εχθρό ,δε μου αρέσει ποτέ, δεν έχει σημασία αν είναι και επιλογή μου πολλές φορες , τον βλέπω σαν εχθρό στην αρχήν , μετά πλησιαζόμαστε , έπειτα προσπερνάμε ο ένας τον άλλο στη συνέχεια μπαίνει μέσα σε μένα ή εγώ μπαίνω μέσα σε αυτόν, όχι πάντα με επιτυχία και βεβαίως η καταπληκτική στιγμή είναι όταν ακούς τον εαυτό σου και λέει : « ναι αυτός ο ήρωας έτσι θα μπορούσε να μιλάει».
Μετά από τόσα χρόνια το άγχος μεγαλώνει ή μικραίνει;
Ναι μεγαλώνει, νιώθεις ότι δεν υπάρχει τελεία σε αυτή τη δουλειά , σε αυτό το λειτούργημα και δεν υπάρχει τελειότητα επίσης μαζί με τη τελεία. Ίσα ίσα μεγαλώνουν οι ανεπάρκειες σου, όσο μεγαλώνει η γνώση, αισθάνεσαι ότι σου λείπουν πολύ περισσότερα πράγματα. Όταν είσαι νέος έχεις την ορμή και πολλές φορές τα παιδιά προτείνουν πράγματα λόγω άγνοιας έχοντας και μια φόρα, εγώ λόγω γνώσης ή κάποιων χρόνων γνώσης λέω: «τι είναι αυτό»,« γιατί να το κάνω»; «και πως το κάνω;» Μπαίνει και αυτό το φίλτρο.
Διδάσκετε 17 χρόνια σε δραματική σχολή. Τι σας δένει τόσο πολύ με τη διδασκαλία;
Η διδαχή είναι μεγάλη κουβέντα. Εγώ μεταφέρω πράγματα που μου έχουν συμβεί , τις αναμνήσεις μου τις εμπειρίες μου, κυρίως αυτό και περισσότερο παίρνω από τα παιδιά παρά δίνω. Παίρνω πάρα πολλά πράγματα. Επειδή είμαι απ’εξω και είμαι παρατηρητής καταλαβαίνω πολλά περισσότερα πράγματα για το λόγο για την εκφορά. Αλλά δεν γίνεται αν δεν αγαπάς τα παιδιά με ουσία δεν έχει σημασία αν μαλώνουμε , αν διαπληκτιζόμαστε αν νευριάζω στην ουσία νιώθω και χαρά και περηφάνια όταν γίνεται κάτι , όχι ότι έχει συμβεί από μένα από εκείνα έχει συμβεί και μου αρέσει φοβερά αυτό. Αλλά κατά καιρούς όταν νιώθω ανεπαρκής, αποσύρομαι. Το κάνω αυτό, σε αυτά τα χρόνια είχα και αποχές. Δύο-τρία χρόνια, γιατί αισθανόμουν ότι δε μπορούσα.
Και τα παιδιά σας έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη , ιδιαίτερη αδυναμία.
Μ’αρεσει πολύ αυτό . Η σχέση φαίνεται. Δε μπορεί να γίνει με όλους αυτό, αλλά εγώ προσπαθώ να είναι άγραφα χαρτιά όλα τα παιδιά , προσπαθώ να τα αντιμετωπίζω όλα το ίδιο και τα επιμελή και τα μη επιμελή παιδιά που για μένα είναι μαθητεία αυτό. Πρέπει να έρχονται να προσέχουν και να έχουν πρόοδο. Αυτό με ευχαριστεί εμένα πάρα πολύ, αλλά στο τέλος πραγματικά μας μένει μια πάρα πολύ ωραία γεύση, έτσι έχω δει με τα χρόνια και εύχομαι να συνεχιστεί.
Πολλοί συνάδελφοι σας στρέφονται στην πολιτική. Εσείς θα ασχολιόσασταν ποτέ με αυτή;
Όχι, είμαι πολιτικό ον με την έννοια του τι συμβαίνει γύρω μου, να μιλάω , να λέω τη γνώμη μου αν μου ζητηθεί αλλά όχι να ανακατευθώ ενεργά, δε το θέλω . Δεν κατηγορώ όποιον το κάνει , μακάρι όποιος το κάνει λόγω της αναγνωρισιμότητας , αφού ξεκινάνε με ένα επίπεδο με την αναγνωρισιμότητα να την εκμεταλλευτούν , πρέπει μετά να πάνε δέκα βήματα παραπάνω από τους άλλους , να έχουν ένα ήθος , να είναι σωστοί γιατί τη ψήφο τη θεωρώ ιερό πράγμα, για να στη δίνει ο κόσμος πρέπει και συ να φανείς αντάξιος. Εύχομαι οι συνάδελφοι οι οποίοι έχουν βάλει υποψηφιότητα να φανούν αντάξιοι αυτής της ψήφου.
Κριτής σε κάποιο τηλεοπτικό σόου θα δεχόσασταν να γίνετε;
Όχι, γιατί έχω πιο πολύ άγχος εγώ. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα. Αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Δε θα μπορούσα για αυτό το λόγο. Δε θα αισθανόμουν πολύ άνετα, έχω περισσότερο άγχος από τα παιδιά. Δηλαδή στις εξετάσεις των παιδιών εγώ θέλω να πεθάνω.
Θα μας πείτε λίγα λόγια για τη νέα παράσταση που θα ανεβάσετε την ερχόμενη σεζόν τη « Γηραιά Κυρία»;
Δε ξέρω τι θα συμβεί, έχω αγωνία, δημιουργική αγωνία. Τον Αλέξανδρο τον Ξέρω χρόνια , υπήρξε μαθητής μου, έχουμε δουλέψει μαζί, έχω παρακολουθήσει δουλειές του, βρίσκω ότι έχει πάρα πολλές ιδέες, είναι πολύ δημιουργικό παιδί και για αυτό το λόγο το δέχτηκα με χαρά. Το τι θα κάνουμε δε το ξέρω, εύχομαι τα μυαλά μας να συναντηθούν και να κάνουν κάτι πολύ καλό. Το εύχομαι και το ελπίζω. Όσο αφορά το καλοκαίρι έχουμε την «Annie» η οποία θα πάει σε κάποιες πόλεις όχι με αυτά τα σκηνικά θα βρούμε έναν τρόπο. Επίσης από Σεπτέμβρη- Οκτώβρη θα ξανά παιχτεί στον Ελληνικό κόσμο.
ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:
« Το χιομορ ειναι το οπλο μου»
Το ATHENTS ART THEATER βρέθηκε στα καμαρίνια του θεάτρου «Κάππα» μετά την παράσταση « Μου λες αλήθεια;» όπου συνάντησε τον μοναδικό Σπύρο Παπαδόπουλο. O σπουδαίος ηθοποιός και παρουσιαστής μίλησε στην Άννα Χατζή για την παράσταση, το θέατρο, το χιούμορ αλλά και την εκπομπή «Στην υγειά μας».
Λίγα λόγια για το έργο:
Όταν έχεις μία παράνομη ερωτική σχέση και μάλιστα με τη γυναίκα του καλύτερου φίλου σου, το ψέμα είναι αναπόφευκτο. Ο «ένοχος» απιστίας και απάτης προς τον φίλο του με μαθηματική ακρίβεια θα υποπέσει σε όλα τα είδη ψέματος προκειμένου να κρύψει για όσο καιρό μπορεί την επαίσχυντη πράξη του: σε έξυπνα ψέματα, σε χαζά, σε ψέματα αστεία, ευρηματικά, σε ψέματα αχρείαστα, αλλά και σε κάθε είδους αναλήθεια μπορεί να σκαρφιστεί ο ανθρώπινος νους. Όμως η πραγματικότητα δεν μπορεί να μείνει φιμωμένη για πάντα, και όταν έρθει η ώρα να κάνει τις αποκαλύψεις της, με τη δύναμη ενός αδυσώπητου τυφώνα θα αναποδογυρίσει τις ζωές των εμπλεκόμενων. Πρόκειται για την υπόθεση του έργου του γάλλου συγγραφέα Florian Zeller «Μου λες αλήθεια;», το οποίο ανεβαίνει για πρώτη φορά στο ελληνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Σπύρου Παπαδόπουλου. Παίζεται στο Θέατρο Κάππα και στο έργο συμπρωταγωνιστούν οι Σπύρος Παπαδόπουλος, Ελισάβετ Μουτάφη, Τάσος Γιαννόπουλος και Νικολέτα Κοτσαηλίδου. Τα σκηνικά της παράστασης υπογράφει ο Γιώργος Γαβαλάς και τα κοστούμια ο Μάκης Τσέλιος.
ΠΗΓΗ: http://tospirto.net/theater/news/15734
ΠΗΓΗ: http://tospirto.net/theater/news/15734
Πως αισθάνεστε που τελειώνει η σεζόν και μια ακόμα παράσταση φθάνει στο τέλος της;
Για την ακρίβεια αυτή η παράσταση δε φτάνει στο τέλος της, γιατί την παίζουμε μόνο δύο μήνες .Θα παιχτεί και όλη την επόμενη σεζόν από Οκτώβριο, στο θέατρο «Κάππα». Οπότε τώρα είναι σαν ένα διάλλειμα.
Βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια στις παραστάσεις που ανεβάζετε οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι οι ίδιοι. Δεν αλλάζετε συντελεστές. Υπάρχει ιδιαίτερος λόγος;
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι γύρω μου, όχι πολλοί, τρεις –τέσσερις με τους οποίους είμαστε τρόπο τινά σαν ομάδα, είμαστε χρόνια μαζί, γιατί είναι ωραίο να μιλάς την ίδια γλώσσα, συνεννοούμαστε δηλαδή με τα μάτια και είναι και το συναισθηματικό κομμάτι στη μέση. Πιο πολύ κοιτάω το χαρακτήρα από το ταλέντο. Τυχαίνει λοιπόν να είναι κάποια παιδιά με τα οποία έχουμε γίνει όχι απλώς φίλοι, είμαστε σαν οικογένεια και πάση θησεία θέλω να είμαστε μαζί! Σκεφτείτε ότι τον ρόλο του Σπύρου Πέτσου, να αλλάζει τα σκηνικά, τον σκέφτηκα εγώ προκειμένου να τον κρατήσω και να μη φύγει, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα στο έργο. Όπου το χάρηκε και πολύ, ξεχωρίζει κιόλας και μου λένε πολλοί ωραία πράγματα για αυτόν και το χαίρομαι διπλά.
Με ποιο κριτήριο ανεβάζετε τις παραστάσεις ;
Συνήθως θέλω να λέει κάτι σε εμένα το έργο. Να έχω έναν λόγο να το ανεβάσω. Είτε κοινωνικό ,είτε πολιτικό είτε φιλοσοφικό είτε γιατί είναι ελληνικό έργο που θα μου άρεσε πολύ να προωθώ την ελληνική γραμματεία. Το φετινό για να πω την αλήθεια δεν έχει τίποτα από όλα αυτά, απλώς με ιντριγκάρισε πάρα πολύ ο ρόλος. Είναι ένας ρόλος άξονας ο οποίος όπως είδατε διατρέχει όλο το έργο και μου άρεσε πάρα πολύ. Επίσης, είδα κάτι σε αυτό το έργο που ενώ με μία πρώτη ματιά φαίνεται μια καλή και έξυπνη κωμωδία έχει και πράγμα από πίσω. Δηλαδή εγώ όταν το διάβασα είπα ότι ο συγγραφέας έχει διαβάσει πολύ Πίντερ και είναι επηρεασμένος από αυτόν. Όταν το έδωσα στον Γεωργουσόπουλο και το διάβασε μου έγραψε και ένα σημείωμα στο πρόγραμμα χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί το οποίο λέει ότι θυμίζει σε πολλά σημεία την «Προδοσία» του Πίντερ. Είναι ένα έργο που έχει πολύ πράγμα αν το ψάξει κανείς.
Προσέλκυσε τον κόσμο η παράσταση;
Ναι πολύ. Από τη πρώτη μέρα κιόλας. Χωρίς να έχουμε προλάβει να το διαφημίσουμε, το ανεβάσαμε. Μόλις μια εβδομάδα κάναμε πρόβες, είχαμε κάνει πρόβες πολύ καιρό στο τραπέζι αλλά στη σκηνή, επειδή παιζόταν ο αναρχικός, το κάναμε μία εβδομάδα. Δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε τίποτα και άρχισε να γεμίζει το θέατρο από την αρχή σχεδόν.
Παίζετε πάντα κωμικούς ρόλους. Είναι το είδος το οποίο προτιμάτε και σας εκφράζει;
Ναι η αλήθεια είναι ότι σε ένα πολύ ωραίο έργο και σε έναν πολύ ωραίο ρόλο δε λέω όχι . Προτιμώ να είναι κωμωδία. Για να είμαι ειλικρινής, αν κάτι το κάνεις καλά, σα να έχεις συγγένεια με το είδος αυτό, δε το απαρνιέσαι εύκολα. Από την άλλη, είναι η δίψα του κόσμου για γέλιο όπως πάντα, ίσως και περισσότερο αυτή την εποχή που ζούμε πιο έντονη. Αλλά και σου δείχνει και ο κόσμος πόσο το θέλει. Θέλω να πω στον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» επειδή είναι ο τίτλος είναι τέτοιος και μερικοί άνθρωποι μπορεί να μη γνώριζαν το Ντάριο Φο, έπαιρναν τηλέφωνο και λέγανε «γιατί δε κάνει μια κωμωδία ο Σπύρος;». Δε κρύβω ότι κάνω και το χατίρι του κόσμου που ξέρω ότι το θέλει. Αυτό θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι δεσμευτικό για μένα, με την έννοια ότι αν μου στείλουν ένα πολύ ωραίο έργο το οποίο να μην είναι κωμωδία, μου αρέσει ο ρόλος και νιώσω ότι το κάνω καλά, δε θα έχω καμία αντίρρηση. Αλλά μεταξύ ενός καλού δραματικού έργου και μιας καλής κωμωδίας, προτιμώ την κωμωδία.
Είναι στοιχείο του χαρακτήρα σας το χιούμορ;
Αυτό που έλεγε ο Ντάριο Φο, όταν το διάβασα, νόμιζα ότι το είχα πει εγώ: «το όπλο στα χέρια των αδυνάτων». Έτσι ήμουν από μικρός, με το χιούμορ καθάριζα, αυτό ήταν το όπλο μου, η καταφυγή μου από το να συνυπάρχω με τους φίλους μου μέχρι να προσεγγίζω το άλλο φύλο.
Ο κόσμος σας έχει ιδιαίτερη αγάπη, αδυναμία και δικαίως. Τόσα χρόνια του προσφέρετε συντροφιά κάθε Σάββατο με το « Στην υγειά μας» . Πως νιώθετε για αυτό; Θα συνεχίσετε την εκπομπή για τα επόμενα χρόνια;
Δε το ξέρει κάνεις αυτό, το θέμα είναι ότι όσο ο κόσμος το θέλει, γιατί ο κόσμος το θέλει όλο και πιο πολύ. Όχι απλώς δεν έχει κουραστεί, αλλά το θέλει όλο και περισσότερο. Έτσι δείχνει. Είτε γιατί το έχει συνηθίσει πια και δε μπορεί χωρίς αυτό, είτε γιατί οι κοινωνικές συνθήκες είναι έτσι που δε βγαίνει ο κόσμος έξω και μένει σπίτι. Έτσι, δεν έχω και το δικαίωμα να του το κόψω. Την αγαπάω πολύ αυτή την εκπομπή, την αγάπησα με τον καιρό και ο κόσμος δεν την αγαπάει την εκπομπή, την έχει ανάγκη. Πολύ περισσότερο κάθε τόσο, που κάνω εκπομπές οι οποίες έχουν έναν αρχειακό χαρακτήρα, να ναι καλά οι άνθρωπο οι οποίοι ανταποκρίνονται. Είναι εκπομπές αρχεία για να τα βλέπουμε στο μέλλον. Οπότε είμαι για τα γερά μπλεγμένος με την καλή έννοια και όσο είμαι καλά θα τη συνεχίζω αυτή την εκπομπή.
Για την ακρίβεια αυτή η παράσταση δε φτάνει στο τέλος της, γιατί την παίζουμε μόνο δύο μήνες .Θα παιχτεί και όλη την επόμενη σεζόν από Οκτώβριο, στο θέατρο «Κάππα». Οπότε τώρα είναι σαν ένα διάλλειμα.
Βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια στις παραστάσεις που ανεβάζετε οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι οι ίδιοι. Δεν αλλάζετε συντελεστές. Υπάρχει ιδιαίτερος λόγος;
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι γύρω μου, όχι πολλοί, τρεις –τέσσερις με τους οποίους είμαστε τρόπο τινά σαν ομάδα, είμαστε χρόνια μαζί, γιατί είναι ωραίο να μιλάς την ίδια γλώσσα, συνεννοούμαστε δηλαδή με τα μάτια και είναι και το συναισθηματικό κομμάτι στη μέση. Πιο πολύ κοιτάω το χαρακτήρα από το ταλέντο. Τυχαίνει λοιπόν να είναι κάποια παιδιά με τα οποία έχουμε γίνει όχι απλώς φίλοι, είμαστε σαν οικογένεια και πάση θησεία θέλω να είμαστε μαζί! Σκεφτείτε ότι τον ρόλο του Σπύρου Πέτσου, να αλλάζει τα σκηνικά, τον σκέφτηκα εγώ προκειμένου να τον κρατήσω και να μη φύγει, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα στο έργο. Όπου το χάρηκε και πολύ, ξεχωρίζει κιόλας και μου λένε πολλοί ωραία πράγματα για αυτόν και το χαίρομαι διπλά.
Με ποιο κριτήριο ανεβάζετε τις παραστάσεις ;
Συνήθως θέλω να λέει κάτι σε εμένα το έργο. Να έχω έναν λόγο να το ανεβάσω. Είτε κοινωνικό ,είτε πολιτικό είτε φιλοσοφικό είτε γιατί είναι ελληνικό έργο που θα μου άρεσε πολύ να προωθώ την ελληνική γραμματεία. Το φετινό για να πω την αλήθεια δεν έχει τίποτα από όλα αυτά, απλώς με ιντριγκάρισε πάρα πολύ ο ρόλος. Είναι ένας ρόλος άξονας ο οποίος όπως είδατε διατρέχει όλο το έργο και μου άρεσε πάρα πολύ. Επίσης, είδα κάτι σε αυτό το έργο που ενώ με μία πρώτη ματιά φαίνεται μια καλή και έξυπνη κωμωδία έχει και πράγμα από πίσω. Δηλαδή εγώ όταν το διάβασα είπα ότι ο συγγραφέας έχει διαβάσει πολύ Πίντερ και είναι επηρεασμένος από αυτόν. Όταν το έδωσα στον Γεωργουσόπουλο και το διάβασε μου έγραψε και ένα σημείωμα στο πρόγραμμα χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί το οποίο λέει ότι θυμίζει σε πολλά σημεία την «Προδοσία» του Πίντερ. Είναι ένα έργο που έχει πολύ πράγμα αν το ψάξει κανείς.
Προσέλκυσε τον κόσμο η παράσταση;
Ναι πολύ. Από τη πρώτη μέρα κιόλας. Χωρίς να έχουμε προλάβει να το διαφημίσουμε, το ανεβάσαμε. Μόλις μια εβδομάδα κάναμε πρόβες, είχαμε κάνει πρόβες πολύ καιρό στο τραπέζι αλλά στη σκηνή, επειδή παιζόταν ο αναρχικός, το κάναμε μία εβδομάδα. Δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε τίποτα και άρχισε να γεμίζει το θέατρο από την αρχή σχεδόν.
Παίζετε πάντα κωμικούς ρόλους. Είναι το είδος το οποίο προτιμάτε και σας εκφράζει;
Ναι η αλήθεια είναι ότι σε ένα πολύ ωραίο έργο και σε έναν πολύ ωραίο ρόλο δε λέω όχι . Προτιμώ να είναι κωμωδία. Για να είμαι ειλικρινής, αν κάτι το κάνεις καλά, σα να έχεις συγγένεια με το είδος αυτό, δε το απαρνιέσαι εύκολα. Από την άλλη, είναι η δίψα του κόσμου για γέλιο όπως πάντα, ίσως και περισσότερο αυτή την εποχή που ζούμε πιο έντονη. Αλλά και σου δείχνει και ο κόσμος πόσο το θέλει. Θέλω να πω στον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» επειδή είναι ο τίτλος είναι τέτοιος και μερικοί άνθρωποι μπορεί να μη γνώριζαν το Ντάριο Φο, έπαιρναν τηλέφωνο και λέγανε «γιατί δε κάνει μια κωμωδία ο Σπύρος;». Δε κρύβω ότι κάνω και το χατίρι του κόσμου που ξέρω ότι το θέλει. Αυτό θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι δεσμευτικό για μένα, με την έννοια ότι αν μου στείλουν ένα πολύ ωραίο έργο το οποίο να μην είναι κωμωδία, μου αρέσει ο ρόλος και νιώσω ότι το κάνω καλά, δε θα έχω καμία αντίρρηση. Αλλά μεταξύ ενός καλού δραματικού έργου και μιας καλής κωμωδίας, προτιμώ την κωμωδία.
Είναι στοιχείο του χαρακτήρα σας το χιούμορ;
Αυτό που έλεγε ο Ντάριο Φο, όταν το διάβασα, νόμιζα ότι το είχα πει εγώ: «το όπλο στα χέρια των αδυνάτων». Έτσι ήμουν από μικρός, με το χιούμορ καθάριζα, αυτό ήταν το όπλο μου, η καταφυγή μου από το να συνυπάρχω με τους φίλους μου μέχρι να προσεγγίζω το άλλο φύλο.
Ο κόσμος σας έχει ιδιαίτερη αγάπη, αδυναμία και δικαίως. Τόσα χρόνια του προσφέρετε συντροφιά κάθε Σάββατο με το « Στην υγειά μας» . Πως νιώθετε για αυτό; Θα συνεχίσετε την εκπομπή για τα επόμενα χρόνια;
Δε το ξέρει κάνεις αυτό, το θέμα είναι ότι όσο ο κόσμος το θέλει, γιατί ο κόσμος το θέλει όλο και πιο πολύ. Όχι απλώς δεν έχει κουραστεί, αλλά το θέλει όλο και περισσότερο. Έτσι δείχνει. Είτε γιατί το έχει συνηθίσει πια και δε μπορεί χωρίς αυτό, είτε γιατί οι κοινωνικές συνθήκες είναι έτσι που δε βγαίνει ο κόσμος έξω και μένει σπίτι. Έτσι, δεν έχω και το δικαίωμα να του το κόψω. Την αγαπάω πολύ αυτή την εκπομπή, την αγάπησα με τον καιρό και ο κόσμος δεν την αγαπάει την εκπομπή, την έχει ανάγκη. Πολύ περισσότερο κάθε τόσο, που κάνω εκπομπές οι οποίες έχουν έναν αρχειακό χαρακτήρα, να ναι καλά οι άνθρωπο οι οποίοι ανταποκρίνονται. Είναι εκπομπές αρχεία για να τα βλέπουμε στο μέλλον. Οπότε είμαι για τα γερά μπλεγμένος με την καλή έννοια και όσο είμαι καλά θα τη συνεχίζω αυτή την εκπομπή.
Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ Το βλεμμα τησ ιωαννασ παππα
Το Athens Art Theater και η Άννα Χατζή συνάντησε χθες την Ιωάννα Παππά αμέσως μετά την Avant Premiere του έργου « Οδός Πολυδούρη» στο θέατρο Βασιλάκου. Η ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε για τον πρώτο της μονόλογο, την Μαρία Πολυδούρη και τα επόμενα σχέδια της.
Λίγα λόγια για το έργο:
Πρόκειται για έναν μονόλογο απόλυτα γυναικείο που ερμηνεύει η Ιωάννα Παππά. Η «Οδός Πολυδούρη», το καινούριο έργο της Ρούλας Γεωργακοπούλου, μιλά για το δρόμο που «περπατούν» όλες οι γυναίκες του κόσμου και ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη.
«Σ’ αυτόν τον πολυφωνικό μονόλογο η Μαρία Πολυδούρη θα ανακαλέσει την ηχητική μπάντα των παιδικών της χρόνων και μέσα από μια οικογενειακή γιορτή θα εμπλέξει στην υπόθεσή της τον μισογύνη Ροϊδη, τον ανοιχτόμυαλο Παλαμά, τον σκεπτικιστή Καρκαβίτσα και τον παραδοξολόγο Καμπούρογλου, οι οποίοι παρίστανται στη σκηνή ex absentia», σημειώνει η συγγραφέας, Ρούλα Γεωργακοπούλου.
Η παράσταση ανεβάζει στη σκηνή την ποιήτρια λίγο πριν πεθάνει. Με ψυχοπομπό ένα αντιφυματικό ραδιοφωνικό μήνυμα της εποχής να της μετράει τις ώρες, η Μαρία Πολυδούρη ξηλώνει το φόρεμά της μέχρι να μείνει γυμνή και ταυτόχρονα μονολογεί, εσωστρέφεται, εξωστρέφεται, χορεύει φοξ τροτ, τραγουδάει Αττίκ και απευθύνεται με κοριτσίστικο θυμό σε όσους έχουν φτιάξει το «μύθο» της, συχνά χωρίς τη συγκατάθεσή της.
«Δεν πρόκειται για μια προσωπογραφία της», εξηγεί ο Θοδωρής Γκόνης,. «Πρόκειται για το δρόμο που άνοιξε η Μαρία Πολυδούρη, την οδό που κατοικείται απ’ όλες τις γυναίκες του κόσμου, από την Κλεαρέτη Δίπλα- Μαλάμου έως τη Sylvia Plath. Απ’ όλες τις ποιήτριες του κόσμου. Έχοντας αυτό σαν οδηγό, σαν GPS- κι έναν μονόλογο Λερναία Ύδρα-, βρεθήκαμε ηθελημένα πολύ μακριά της, για να καταλάβουμε τελικά πως η απόσταση είναι που σε φέρνει κοντά σε ένα τέτοιο πρόσωπο. Η απόσταση σου επιτρέπει τη συνάντηση».
Πηγή: http://tospirto.net/theater/play/3004
Μετά τις επιτυχημένες «Αλεπούδες» , πως αισθάνεσαι που σήμερα άνοιξες αυλαία με έναν μονόλογο?
Είναι πάρα πολύ δύσκολο, να κάνεις ένα μονόλογο, είναι και η πρώτη μου φορά. Η διαδικασία των προβών καθώς και όταν βρίσκεσαι μόνος σου επί σκηνής είναι ίσως το πιο δύσκολο σε σχέση με τις παραστάσεις. Αλλά έχεις το περιθώριο να έχεις τον απόλυτο έλεγχο αυτού που συμβαίνει , έχεις την απόλυτη επικοινωνία με το κοινό. Δηλαδή δε γίνεται να μην αφουγκράζεσαι αυτό που γίνεται και είναι μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία με τις φοβερές δυσκολίες αλλά στο τέλος νιώθεις αρκετά ανακουφισμένη ειδικά σήμερα που ήταν και πρεμιέρα.
Πότε δέχθηκες την πρόταση για αυτό το μονόλογο;
Ήταν μια πρόταση στα μέσα της φετινής σεζόν. Δε συζητήθηκε νωρίτερα.
Σε έχουμε συνηθίσει σε διαφορετικές ερμηνείες , πιο νεανικές μέχρι τώρα. Είναι ένας κόντρα ρόλος σε σχέση με τους προηγούμενους. Είναι ρίσκο;
Μεγαλώνοντας πάμε και σε άλλο ρεπερτόριο, σε άλλους ρόλους σε άλλες ηλικίες, σε άλλη θεματολογία, οπότε είναι αναπόφευκτο να συμβεί αυτό και είναι και πρόθεση. Δηλαδή είναι και κάτι που έχω και εγώ σαν ζητούμενο.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να δεχθείς το συγκεκριμένο ρόλο;
Το πρόσωπο σίγουρα, η συνεργασία με το Θοδωρή Γκόνη στο Θέατρο και φυσικά το κείμενο της Ρούλας Γεωργακοπούλου. Γενικά όλη η συνθήκη είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Τη Μαρία Πολυδούρη την είχες μελετήσει από το σχολείο παλαιότερα, διάβαζες ποιήματα της;
Σε συνδυασμό με τον Καρυωτάκη όπως ο περισσότερος κόσμος. Δεν της είχα δώσει ιδιαίτερη έμφαση. Πιο πολύ θα έλεγα στον Καρυωτάκη, αλλά όλο αυτό το διάστημα που ασχολούμαι είναι ανεξάντλητο το πεδίο, αυτός ο κόσμος της Πολυδούρη. Αυτό ανακάλυψα στην πορεία.
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης;
Δεν έχω ιδέα. Δε μπορώ να το ξέρω αυτό. Ποτέ δε το ξέρουμε εμείς.
Τι θα έλεγες στον κόσμο ώστε να τον προσεγγίσεις και να έρθει να δει την παράσταση;
Έχω βασιστεί σε ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μέσα από όλα όσα διάβασα για την Πολυδούρη. Το γεγονός ότι από μικρή τρόμαζε τους δικούς της, γιατί ήταν ένα παιδί πάρα πολύ ιδιόρρυθμο, πάρα πολύ ξεχωριστό , είχε στιγμές που ήταν αμίλητο και εντελώς απόμακρο και στιγμές με ξεσπάσματα χαρά και ενθουσιασμού. Δηλαδή ήταν ακραία προσωπικότητα και απόλυτη. Εκεί έχω βασιστεί κιόλας για την ερμηνεία.
Βρίσκεις κοινά χαρακτηριστικά του εαυτού σου με τη γνωστή ποιήτρια;
Πάντα ανακαλύπτεις. Το θέμα είναι ή θα έχεις περισσότερα ή θα χεις ένα κοινό. Δηλαδή όσο περισσότερα κοινά έχεις με το πρόσωπο της ιστορίας που έχει υπάρξει. Όσο περισσότερα στοιχεία βλέπεις ότι ταιριάζουν με τη δική σου ιδιοσυγκρασία τόσο το καλύτερο.
Ετοιμάζεις κάτι για το καλοκαίρι και από Σεπτέμβρη;
Ναι, το καλοκαίρι θα είμαι στις «ΤΡΩΑΔΕΣ» σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, θα το κάνουμε περιοδεία. Με τους Φιλαρέτη Κομνηνού, Στέλιο Μάινα, Μαρία Πρωτόπαππα, Αρη Λεμπεσόπουλο , Ζέτα Δούκα, Λουκία Μιχαλοπούλου, Χρήστο Πλαῒνης, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Λένα Παπαληγούρα, Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου, κ.α. Επίσης, από Σεπτέμβριο συζητούνται διάφορα, δεν έχω κλείσει κάτι ακόμα. Όσον αφορά στον μονόλογο θα παιχτεί στην Καβάλα, γιατί είναι σύμπραξη με την Καβάλα και με το ΔΗΠΕΘΕ, μπορεί και στη Θεσσαλονίκη. Γενικά τα πράγματα του χρόνου είναι λίγο ρευστά ακόμα.
Το πρόσωπο σίγουρα, η συνεργασία με το Θοδωρή Γκόνη στο Θέατρο και φυσικά το κείμενο της Ρούλας Γεωργακοπούλου. Γενικά όλη η συνθήκη είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Τη Μαρία Πολυδούρη την είχες μελετήσει από το σχολείο παλαιότερα, διάβαζες ποιήματα της;
Σε συνδυασμό με τον Καρυωτάκη όπως ο περισσότερος κόσμος. Δεν της είχα δώσει ιδιαίτερη έμφαση. Πιο πολύ θα έλεγα στον Καρυωτάκη, αλλά όλο αυτό το διάστημα που ασχολούμαι είναι ανεξάντλητο το πεδίο, αυτός ο κόσμος της Πολυδούρη. Αυτό ανακάλυψα στην πορεία.
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης;
Δεν έχω ιδέα. Δε μπορώ να το ξέρω αυτό. Ποτέ δε το ξέρουμε εμείς.
Τι θα έλεγες στον κόσμο ώστε να τον προσεγγίσεις και να έρθει να δει την παράσταση;
Έχω βασιστεί σε ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μέσα από όλα όσα διάβασα για την Πολυδούρη. Το γεγονός ότι από μικρή τρόμαζε τους δικούς της, γιατί ήταν ένα παιδί πάρα πολύ ιδιόρρυθμο, πάρα πολύ ξεχωριστό , είχε στιγμές που ήταν αμίλητο και εντελώς απόμακρο και στιγμές με ξεσπάσματα χαρά και ενθουσιασμού. Δηλαδή ήταν ακραία προσωπικότητα και απόλυτη. Εκεί έχω βασιστεί κιόλας για την ερμηνεία.
Βρίσκεις κοινά χαρακτηριστικά του εαυτού σου με τη γνωστή ποιήτρια;
Πάντα ανακαλύπτεις. Το θέμα είναι ή θα έχεις περισσότερα ή θα χεις ένα κοινό. Δηλαδή όσο περισσότερα κοινά έχεις με το πρόσωπο της ιστορίας που έχει υπάρξει. Όσο περισσότερα στοιχεία βλέπεις ότι ταιριάζουν με τη δική σου ιδιοσυγκρασία τόσο το καλύτερο.
Ετοιμάζεις κάτι για το καλοκαίρι και από Σεπτέμβρη;
Ναι, το καλοκαίρι θα είμαι στις «ΤΡΩΑΔΕΣ» σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, θα το κάνουμε περιοδεία. Με τους Φιλαρέτη Κομνηνού, Στέλιο Μάινα, Μαρία Πρωτόπαππα, Αρη Λεμπεσόπουλο , Ζέτα Δούκα, Λουκία Μιχαλοπούλου, Χρήστο Πλαῒνης, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Λένα Παπαληγούρα, Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου, κ.α. Επίσης, από Σεπτέμβριο συζητούνται διάφορα, δεν έχω κλείσει κάτι ακόμα. Όσον αφορά στον μονόλογο θα παιχτεί στην Καβάλα, γιατί είναι σύμπραξη με την Καβάλα και με το ΔΗΠΕΘΕ, μπορεί και στη Θεσσαλονίκη. Γενικά τα πράγματα του χρόνου είναι λίγο ρευστά ακόμα.
φαντασμαγορικη η avant premiere τησ <<PRISCILLA>> ΣΤΟ BADMINTON.
Μία παράσταση υπερπαραγωγή άνοιξε αυλαία χθες στο θέατρο Badminton.Πλούσιο θέαμα και διασκέδαση προσέφεραν οι Γιώργος Καπουτζίδης, Φώτης Σεργουλόπουλος , Παναγιώτης Πετράκης και η παρέα τους , οι οποίοι κατά χειροκροτήθηκαν από το ενθουσιασμένο κοινό. Αρκετοί επώνυμοι του καλλιτεχνικού χώρου τίμησαν με τη παρουσία τους την << Priscilla>>.
Από αυτούς στο Athens Art Τheater και στην Άννα Χατζή εντυπωσιασμένοι από τη παράσταση, τους ηθοποιούς, τη παραγωγή , τους τραγουδιστές, τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά και γενικά από όλο το σύνολο της δήλωσαν οι : Γωγώ Μπρέμπου, Αγγελική Λάμπρη, Νταίζη Σεμπεκοπούλου, Άννα Κουρή, Ελένη Δήμου, Μαρία Μπακοδήμου. Αναλυτικά:
Η Γωγώ Μπρέμπου χαρακτήρισε την παράσταση εντυπωσιακή, ζωντανή, αστεία με πολύ ωραίες χορογραφίες! Εν συνεχεία με τα καλύτερα λόγια αναφέρθηκε σε όλους τους ηθοποιούς, ξεχωρίζοντας ιδιαίτερα τον Φώτη Σεργουλόπουλο για το μέτρο και την ισορροπία του στη σκηνή.
Η Αγγελική Λάμπρη φανερά χαρούμενη για το φίλο και συνεργάτη της Γιώργο Καπουτζίδη μίλησε για το χιούμορ της παράστασης καθώς και για τους τρεις πρωταγωνιστές για τους οποίους είπε ότι , ο καθένας ξεχωρίζει στο δικό του κομμάτι.
Η Νταίζη Σεμπεκοπούλου δήλωσε ενθουσιασμένη και με τους τρεις πρωταγωνιστές όπως και με τη γενική εικόνα της <<priscilla>> .
Η Άννα Κουρή τόνισε πως ήταν μια από τις καλύτερες παραγωγές που έχει δει στην Ελλάδα με σπουδαίους ηθοποιούς , μουσικούς , συντελεστές, υπέροχα σκηνικά και πολύ χιούμορ!
Η Ελένη Δήμου μίλησε για μια υπερπαραγωγή με πολύ γέλιο και συγκίνηση συνάμα αλλά και για τους καταπληκτικούς καλλιτέχνες που την πλαισιώνουν. Τέλος ξεχώρισε τον Φώτη Σεργουλόπουλο καθώς και το μουσικό μέρος της παράστασης.
Η Μαρία Μπακοδήμου συγκινημένη για το φίλο της Φώτη, μας είπε ότι ήταν μια μαγική παράσταση, από τις καλύτερες δουλειές που έχει δει, με υπέροχους συντελεστές και έναν εξαιρετικό Φώτη Σεργουλόπουλο!
πηγή εικόνας: http://www.patrasevents.gr/article/93534-priscilla-i-vasilissa-tis-erimou-apo-6
ΈΛΑΜΨΕ το παλλασ απο τισ εμφανησεισ των επωνυμων στη χθεσινη επισημη πρεμιερα <<αρσενικο με παλια δαντελα>>
Όλοι οι Έλληνες celebrities βρέθηκαν στην επίσημη πρεμιέρα, στο Θέατρο Παλλάς για να απολαύσουν την μαύρη κωμωδία <<ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ ΔΑΝΤΕΛΑ>> σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή!
το «παρών» έδωσαν οι: Ζέτα Μακρυπούλια, Αντώνης Λουδάρος, Βίκυ Σταυροπούλου, Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Ματθίλδη Μαγγίρα, Σύλβια Δεληκούρα, Ορφέας Παπαδόπουλος, Βάνα Μπάρμπα, Calliope, Γιάννης Λάτσιος, Γιάννης Ζουγανέλης,Δούκισσα Νομικού, Γιώργος Θεοφάνους, Μαρία Μπεκατώρου, Τάκης Ζαχαράτος, Κατερίνα Γκαγκάκη, Κάτια Δανδουλάκη, Μαρία Μπακοδήμου, Ντορέττα Παπαδημητρίου, Γιώργος Λιάγκας, Νάντια Κοντογεώργη,Θέμης Γεωργαντάς, Φαίη Ξυλά, Λάκης Γαβαλάς, Κώστας Ευρυπιώτης, Άννα Παναγιωτοπούλου, Μίνα Αδαμάκη, Γιώργος Κωνσταντίνου και πολλοί άλλοι.
Στο Athens Art Τheater και στην Άννα Χατζή με τα καλύτερα λόγια για την παράσταση, τους πρωταγωνιστές και όλους τους συντελεστές της μίλησαν οι: Γιώργος Κωνσταντίνου, Άννα- Μαρία Παπαχαραλάμπους, Αντίνοος Αλμπάνης, Δημήτρης Μαυρόπουλος και η Άβα Γαλανοπούλου. Επίσης αναφέρθηκαν στα δικά τους επαγγελματικά σχέδια τα οποία ετοιμάζουν το καλοκαίρι αλλά και για την ερχόμενη σεζόν. Αναλυτικά:
Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος μετά τον επιτυχημένο << Φον Δημητράκη >> που όπως όλα δείχνουν θα συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν, θα βρίσκεται το καλοκαίρι δίπλα στον Πέτρο Φιλιππίδη με το έργο <<Ηλέκτρα>> του Σοφοκλή σε παρωδία, του οποίου τη διασκευή έχουν αναλάβει οι Αλέξης Καλλίτσης και Άννα Παναγιωτοπούλου. Μαζί τους ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, ο Κρατερός Κατσούλης και ακόμη 3 ηθοποιοί οι οποίοι δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα.
Η Άβα Γαλανοπούλου ετοιμάζεται για το θερινό θέατρο Λαμπέτη , με τη κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου <<Ούτε Γάτα , ούτε ζημιά>>. Συμπρωταγωνιστές της θα είναι ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης,ο Κώστας Ευρυπιώτης, η Μαρία Κατσανδρή κ.α.
Ο Αντίνοος Αλμπάνης μας είπε πως θα βρίσκεται στο Θέατρο Ελληνικός Κόσμος, στην Παράσταση << Ημέρωμα της Στρίγκλας>> σε σκηνοθεσία της Φωτεινής Μπαξεβάνη.
Ενώ η Άννα- Μαρία Παπαχαραλάμπους θα πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του Νίκου Ζαπατίνα , που ετοιμάζει το καλοκαίρι.
Όσο για τον Γιώργο Κωνσταντίνου δεν μας ανακοίνωσε τα σχέδια του.
το «παρών» έδωσαν οι: Ζέτα Μακρυπούλια, Αντώνης Λουδάρος, Βίκυ Σταυροπούλου, Γιάννης Μπέζος, Ναταλία Τσαλίκη, Μαρία Ναυπλιώτου, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Ματθίλδη Μαγγίρα, Σύλβια Δεληκούρα, Ορφέας Παπαδόπουλος, Βάνα Μπάρμπα, Calliope, Γιάννης Λάτσιος, Γιάννης Ζουγανέλης,Δούκισσα Νομικού, Γιώργος Θεοφάνους, Μαρία Μπεκατώρου, Τάκης Ζαχαράτος, Κατερίνα Γκαγκάκη, Κάτια Δανδουλάκη, Μαρία Μπακοδήμου, Ντορέττα Παπαδημητρίου, Γιώργος Λιάγκας, Νάντια Κοντογεώργη,Θέμης Γεωργαντάς, Φαίη Ξυλά, Λάκης Γαβαλάς, Κώστας Ευρυπιώτης, Άννα Παναγιωτοπούλου, Μίνα Αδαμάκη, Γιώργος Κωνσταντίνου και πολλοί άλλοι.
Στο Athens Art Τheater και στην Άννα Χατζή με τα καλύτερα λόγια για την παράσταση, τους πρωταγωνιστές και όλους τους συντελεστές της μίλησαν οι: Γιώργος Κωνσταντίνου, Άννα- Μαρία Παπαχαραλάμπους, Αντίνοος Αλμπάνης, Δημήτρης Μαυρόπουλος και η Άβα Γαλανοπούλου. Επίσης αναφέρθηκαν στα δικά τους επαγγελματικά σχέδια τα οποία ετοιμάζουν το καλοκαίρι αλλά και για την ερχόμενη σεζόν. Αναλυτικά:
Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος μετά τον επιτυχημένο << Φον Δημητράκη >> που όπως όλα δείχνουν θα συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν, θα βρίσκεται το καλοκαίρι δίπλα στον Πέτρο Φιλιππίδη με το έργο <<Ηλέκτρα>> του Σοφοκλή σε παρωδία, του οποίου τη διασκευή έχουν αναλάβει οι Αλέξης Καλλίτσης και Άννα Παναγιωτοπούλου. Μαζί τους ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, ο Κρατερός Κατσούλης και ακόμη 3 ηθοποιοί οι οποίοι δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα.
Η Άβα Γαλανοπούλου ετοιμάζεται για το θερινό θέατρο Λαμπέτη , με τη κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου <<Ούτε Γάτα , ούτε ζημιά>>. Συμπρωταγωνιστές της θα είναι ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης,ο Κώστας Ευρυπιώτης, η Μαρία Κατσανδρή κ.α.
Ο Αντίνοος Αλμπάνης μας είπε πως θα βρίσκεται στο Θέατρο Ελληνικός Κόσμος, στην Παράσταση << Ημέρωμα της Στρίγκλας>> σε σκηνοθεσία της Φωτεινής Μπαξεβάνη.
Ενώ η Άννα- Μαρία Παπαχαραλάμπους θα πρωταγωνιστήσει στη νέα ταινία του Νίκου Ζαπατίνα , που ετοιμάζει το καλοκαίρι.
Όσο για τον Γιώργο Κωνσταντίνου δεν μας ανακοίνωσε τα σχέδια του.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: http://joytv.gr/h-%CF%80%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%B1/#gallery2
Δάνης Κατρανίδης:
«ΧρωστΑω πολλΑ στους γονεΙς μου και στους μαθητΕς μου»
Ο καταξιωμένος ηθοποιός μίλησε αποκλειστικά στο «Athens Art Theater» για τη στήριξη που δέχθηκε απ’ τους γονείς του, τη συμβολή των νέων συναδέλφων στη ζωή του, αλλά και για όλο το χώρο του θεάτρου.
Από τότε που θυμάστε τον εαυτό σας, το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν το μοναδικό το οποίο επιθυμούσατε να ακολουθήσετε;
Ναι, όσο και αν ταλανίστηκα από μικρός. Όταν αποφάσισα ότι πάω στη δραματική σχολή, δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη στο μυαλό μου, με όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που μπορεί να χει οποιοσδήποτε νέος ηθοποιός στο ξεκίνημά του και όχι μόνο. Γιατί ο χώρος της τέχνης γενικά, αλλά και ιδιαίτερα του θεάτρου, είναι ένας χώρος που χρειάζεται να επιβεβαιώνεις τη θέση σου, τις σχέσεις σου και να επιβεβαιώνεσαι και εσύ για τις επιλογές σου καθημερινά. Δεν είναι όπως σε όλες τις άλλες δουλειές που κάνεις κάποιες επιτυχίες και καθιερώνεσαι. Θέλει μια συνεχή επαγρύπνηση, αναζήτηση, αναμέτρηση με τον ίδιο τον εαυτό σου, με τις ανεπάρκειες σου και να επιβεβαιώνεις τη θέση σου και τη σχέση σου και στο χώρο και με τους ανθρώπους της δουλειάς και με το ίδιο το κοινό.
Υπήρχε κάποιο ερέθισμα από το οικογενειακό ή από το ευρύτερο περιβάλλον που να σας ώθησε στην υποκριτική;
Όχι δεν υπήρχε κανένας στην οικογένεια μου που να είχε σχέση με το θέατρο. Εκτός από τη μάνα μου που είχε μια μεγάλη αγάπη, λατρεία στο σινεμά που ήταν πιο εύκολο και προσβάσιμο την εποχή εκείνη. Γιατί εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αιγάλεω μέχρι την εφηβεία μου σχεδόν. Η μάνα μου ήταν φανατική ακροάτρια του θεάτρου στο ραδιόφωνο. Εγώ μοιραία, διαβάζοντας, άκουγα πάρα πολύ θέατρο και ήμουν και μόνιμος συνοδός της μάνας μου σε ταινίες τρεις φορές τη βδομάδα. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα, γιατί η μάνα μου επειδή δεν είχε τελειώσει το σχολείο, δε προλάβαινε να διαβάσει τα γράμματα και καταλάβαινε από αυτό που αποκαλούμε τη διεθνή γλώσσα του σώματος, τη σχέση. Εκεί κατάλαβα την αξία και τη δύναμη της εικόνας και κυρίως της δραματουργικής ανάλυσης και ανάπτυξης των ηρώων και του μύθου,της μυθοπλασίας.
Ποια ήταν η αντίδραση των δικών σας όταν τους είπατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Ήταν πολύ φυσιολογική, παρόλο που είχα ένα ταλέντο στο σχεδιασμό επίπλων, λόγω της τέχνης του πατέρα μου, που ήταν επιπλοποιός, με εργοστάσιο μεγάλο και παρά τις ευκολίες, γιατί ξεκίνησα με τη γνώση της κατασκευής και μπήκα στο σχέδιο μετά, ο πατέρας μου ήταν ανοιχτός σε όλες μου τις επιλογές. Και οι δυο γονείς μου.
Σας στηρίξανε;
Πάρα πολύ. Μου δήλωσαν πως αφού αυτό νομίζεις ότι θες να κάνεις καν’ το. Χρωστάω πάρα πολλά στη στήριξή τους. Από την άλλη, δε πρόλαβα να τους χαρώ αλλά ούτε αυτοί να με χαρούν στη συνέχεια. Η μάνα μου πρόλαβε να με δει σε κάποιες λογοτεχνικές εκπομπές στην τηλεόραση. Ακόμα ήμουν μαθητής στη σχολή και ο πατέρας μου πρόλαβε να με δει στο Εθνικό, πρωταγωνιστή στο «Ξύπνημα της νιότης» του Βέντεκιντ, μόλις πρωτοβγήκα. Είναι ζήτημα αν πρόλαβε μια παράσταση μου. Τους έχασα πολύ νωρίς. Αλλά τους χρωστάω πάρα πολλά. Οι σημερινοί γονείς διστάζουν για το αν θα πρέπει να κάνουν παιδιά ηθοποιούς. Το παιδί, όμως, θέλει αγάπη, θέλει σταθερές, θέλει στήριξη πάνω από όλα. Εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι είναι σήμερα, ανατριχιαστικά πιο δύσκολα. Αλλά δε το καταλαβαίναμε γιατί αντιμετωπίζαμε τη ζωή, έτσι όπως ήτανε, όχι όπως θα θέλαμε να ήτανε. Πρέπει να προσαρμόζεσαι στα δεδομένα της εποχής. Δικαίως ή αδίκως όταν η ζωή σε βάζει σε ένα άλλο δρόμο ή πρέπει να πάρεις έναν άλλο δρόμο, πρέπει να αποφασίσεις ότι θα παλέψεις μ’αυτά τα δεδομένα και παρόλο που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν το επισφαλέστερο ανέκαθεν, ακόμα και στις καλύτερες εποχές, σήμερα έχεις επιτυχία, αύριο δεν είχες. Δηλαδή για το τίποτα βρίσκεσαι άνεργος μέσα στο χρόνο δύο και τρεις φορές, αν χρειαστεί.Δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο και μόνιμο. Οι αμοιβές ήταν πάντα πολύ μετρημένες και συγκρατημένες. Μπορεί μετά στα χρόνια που κανείς καθιερώνεται σαν πρωταγωνιστής ή όχι και γίνεται όχι τόσο περιζήτητος, αλλά είναι μέσα στους δέκα πρώτους, στους είκοσι πρώτους, αυτό δεν αλλάζει τίποτα είναι πρόσκαιρο, αν δεν το φροντίσεις, αν δεν το αξίζεις, θα χαθεί. Λοιπόν, χρωστάω πάρα πολλά στο ότι μου είπανε με αγάπη κάνε ό,τι θέλεις. Αφού θέλεις έτσι, αυτό σπούδασε, αυτό κάνε.
Έχετε ερμηνεύσει ρόλους από όλα τα είδη του θεάτρου. Από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση και μιούζικαλ. Θεωρείτε ότι όλα τα είδη είναι εξίσου απαραίτητα για έναν θεατή;
Για έναν θεατή ναι, οπωσδήποτε. Καταρχάς, το θέατρο είναι μια τέχνη που αγκαλιάζει όλες τις τέχνες και έχει τη δυνατότητα να προσφέρει από τη μορφή της απλής διασκέδασης μέχρι της βαθιάς ψυχαγωγίας, μόρφωσης και επιμόρφωσης πολλές φορές. Ο θεατής έχει ανάγκη να δει τα πάντα. Επίσης, εσύ πρέπει να επιλέξεις, δεν είναι αυτή η φόρμα που καθορίζει το ποιοτικό αποτέλεσμα. Γιατί μπορεί να δούμε ένα έργο κλασσικό και να είναι για καλλιτεχνική αστυνομία. Ή μπορεί να δούμε μία επιθεώρηση που να είναι ο ορισμός της αισθητικής και της καλογουστιάς. Δεν είναι η φόρμα, δεν είναι το θεατρικό είδος που καθορίζει τι είναι ποιοτικό και τι δεν είναι.
Εσείς έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;
Όχι. Εγώ έχω προτίμηση στο καλό θέατρο, στις καλές συνεργασίες, στους άξιους συνεργάτες, στους αξιότερους από μένα και τους πολύ νεότερους.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα έργα τα οποία ανεβάζετε;
Με το κατά πόσο μου μιλάει εμένα το έργο και κατά πόσο με οδηγεί η συνεργασία που επιθυμώ να κάνω, με τους οποιουσδήποτε συντελεστές μιας παράστασης. Είτε αυτός είναι ο σκηνοθέτης ,είτε είναι ο πρωταγωνιστής ή πρωταγωνίστρια. Δηλαδή, είτε οι άνθρωποι θα με οδηγήσουν σε ένα έργο, είτε το έργο θα με οδηγήσει στους ανθρώπους.
Μετά από τόσα χρόνια καριέρας, τόσα έργα και ερμηνείες. Υπάρχει κάποιος ρόλος που δεν έχετε ερμηνεύσει ακόμη παρότι θα το επιθυμούσατε;
Πάρα πολλοί και δε θεωρώ ότι είμαι ένας καριερίστας που έβαλα κάποιους συγκεκριμένους στόχους. Είμαι ένας εργάτης του θεάτρου, ένας οδοιπόρος, ένας δρομέας που έχω ευτυχίσει να έχω αναπνοές, δυνάμεις, να διανύω πολλά χιλιόμετρα ακόμα και δε ξέρω πόσα μου φυλάει ο Θεός. Μου φτάνει να μου δώσει τη δύναμη να περπατάω, να πορεύομαι. Από κει και πέρα συναντήθηκα με ανθρώπους στο θέατρο που ούτε ονειρευόμουν ότι θα συναντηθώ, από τότε που τους άκουγα στο ραδιόφωνο, ως πρωταγωνιστές . Ευτύχισα να κάνω και εγώ θέατρο στο ραδιόφωνο και να βρεθώ με μεγάλους ηθοποιούς και μεγάλους δασκάλους του θεάτρου και με έργα που ούτε είχα φανταστεί ότι θα συναντηθώ. Νομίζω ότι μια προσωπική μου αντίληψη είναι αυτή, πρέπει να συναντιέσαι με τους ανθρώπους που θα σε πάνε ένα βήμα μπροστά. Γιατί έχει σημασία με ποιον θα ανεβάσεις ένα έργο.Το έργο από μόνο του έχει μια αξία και ιστορική και δραματουργική . Γι’ αυτό και το θεατρικό έργο «πουλάει» λιγότερο στα βιβλιοπωλεία. Δε διαβάζεται, βλέπεται. Άρα αυτό που έχει αξία είναι να αναμετρηθείς εσύ με τις δικές σου ανεπάρκειες, απέναντι στο μεγαλείο και τη δύναμη ενός έργου με κάποιους ανθρώπους που πιστεύεις ότι μπορεί να σε πάνε πιο μπροστά και η συνάντηση αυτή να μας κάνει να δούμε και το έργο αλλιώς, αλλά και να δούμε και τη ζωή αλλιώς και να χουμε και μια καινούργια πρόταση.
Υπάρχει κάποιος συνάδελφος με τον οποίο δεν έτυχε μέχρι σήμερα να δουλέψετε μαζί και θα θέλατε να συμπρωταγωνιστήσετε κάποια στιγμή στο μέλλον;
Είναι πολλοί οι συνάδελφοι. Με κάποιους ανθρώπους που θεωρώ συναδέλφους και άξιους να συναντηθούμε, έχουμε συναντηθεί κάποια στιγμή της πορείας μας μες το θέατρο. Με κάποιους άλλους μπορεί να συναντηθούμε, ενώ με άλλους δεν έχω συναντηθεί και δε θα το θελα. Αλλά είναι πάρα πολλοί άξιοι.
Υπάρχουν και κάποιοι που δε θα θέλατε;
Δεν είναι θέμα «δε θέλω», μπορεί και να μη το επιθυμώ. Δεν είναι απαραίτητο να θες να δουλέψεις με όλους για όλα. Όπως και με τους ανθρώπους δε θες να βρεθείς με όλους και για όλα στη ζωή. Γιατί αυτό έχει να κάνει με τον κώδικα επικοινωνίας, με τη κοινή αισθητική, με το αν μπορείς να συνεννοηθείς για κάτι ή όχι, μπορεί να έχουν κάποιοι προσωπικές φιλοδοξίες που δε ταιριάζουν με το στόχο και το λόγο για τον οποίο εσύ θες να κάνεις ένα έργο.
Στην επαγγελματική σας πορεία έχετε λάβει μέρος σε δουλειές που δε σας κάλυπταν καλλιτεχνικά;
Ναι, όλα φαίνονται μετά. Ξεκινάς να κάνεις μια συζήτηση, λέμε θα κάνουμε αυτό, θα κάνουμε εκείνο. Δηλαδή, έχω κάνει μικρόσυμβιβασμούς με την έννοια ότι συνεννοηθήκαμε να κάνουμε αυτό το έργο, με αυτούς τους ανθρώπους, στη συνέχεια δεν ήρθανε όλοι αυτοί που περιμέναμε ή δεν ήταν αυτοί που περιμέναμε. Δε μπορούσα να αποχωρήσω για να μην υπονομεύσω την ίδια τη δουλειά, έπρεπε να μείνω να τη στηρίξω. Είμαι και άνθρωπος που υποστηρίζω και υπερασπίζω τις επιλογές μου, δεν είμαι ρίψασπις, παρόλο που πολλές φορές αν δε τηρούνται οι συμφωνίες, οι όροι για τους οποίους έχουμε δεθεί, θα πρεπε κανείς να πει «όχι» , αφού δεν είναι έτσι τα πράγματα δεν είναι σωστό να γίνει, αλλά εντάξει χρειάζονται και αυτά μες στη ζωή, αυτά μας κάνουν καλύτερους, τα λάθη μας.
Σας έχει λείψει η τηλεόραση;
Όχι, αλλά μου χουν λείψει οι συνεργασίες στην τηλεόραση. Γιατί έχω ευτυχίσει, αν όχι 9 στις 10, αλλά οι 8 στις 10, σίγουρα ήταν ευτυχείς συγκυρίες στην τηλεόραση, με πολύ καλούς συνεργάτες, καλούς ηθοποιούς, ωραία σενάρια. Αλλά μου έχει λείψει σαν συνεργασία που θα επιθυμούσα να κάνω και η οποία δε γίνεται στο θέατρο.
Θα συμμετείχατε πάλι σε κάποια καθημερινή σειρά αυτή τη περίοδο της κρίσης;
Αν είχε τις προϋποθέσεις και τις προδιαγραφές, ναι. Γιατί όχι;
Ο κόσμος παρακολουθεί πάρα πολύ τηλεόραση. Αυτό είναι και καλό και κακό. Όσο αφορά στην ενημέρωση ο κόσμος είναι δεμένος τόσο πολύ με τη τηλεόραση που περιμένει από αυτήν να του πει τι θα κάνει και να σκεφτεί. Αυτό δεν είναι καλό. Σε ό,τι αφορά στον κινηματογράφο που έχει τη πρόσβαση του στο τηλεοπτικό κοινό γιατί έχει χάσει και λίγο τη μάχη με το καθαρό κινηματογραφικό κοινό, αλλά η ελληνική μυθοπλασία έχει αγαπηθεί , αγαπιέται και αρέσει πάρα πολύ στο κόσμο. Άλλες από αυτές τις σειρές είναι καλύτερες, άλλες δεν είναι. Αλλά δεν έχει να κάνει με το αν είναι εβδομαδιαία η σειρά ή καθημερινή. Το περιεχόμενο είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Ή αν βάζει κάποιος πάρα πολλά λεφτά κάπου δε σημαίνει ότι θα έχουν και πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα. Γιατί αν υπάρχει όραμα, αν υπάρχει σκέψη, αν υπάρχει μια υψηλή αισθητική για να χειριστούμε το λόγο καταρχήν. Γιατί από εκεί ξεκινάμε, αν δεν έχουμε σενάριο δεν έχουμε ιστορία. Αν δεν υπάρχουν αυτά τι να τα κάνει τα λεφτά; Ξέρουμε ταινίες που έχουν διαπρέψει, έχουν γράψει ιστορία στο παγκόσμιο κινηματογράφο που έγιναν με ελάχιστα χρήματα και ταινίες που έγιναν με τρομακτικά ποσά, ιλιγγιώδη ποσά απέτυχαν, κατέβηκαν μέσα σε ένα τρίμηνο. Άρα, δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι τι έχεις να πεις, γιατί κάνεις τη ταινία. Για να ικανοποιήσεις τη προσωπική σου ματαιοδοξία;
Συνάδελφοι σας μιλούν για "ξεσκαρτάρισμα" των ηθοποιών λόγω κρίσης. Κατά αυτούς οι ικανότεροι θα επιβιώσουν στον χώρο και αυτοί που δεν θα τα καταφέρουν είναι οι «λιγότερο προσοντούχοι» σας βρίσκει σύμφωνο η άποψη αυτή;
Δεν κάνω κρίση σε δηλώσεις άλλων. Πρώτον, είναι άποψη του καθενός και δικαιούται να πει ό,τι θέλει. Δεύτερον, αν δεν έχω ενώπιόν μου τον άνθρωπο που έκανε τη δήλωση ή το συγκεκριμένο κείμενο μπροστά μου, δε μπορώ να το κρίνω. Όμως, δε θεωρώ ότι η κρίση βοηθάει για κάτι τέτοιο, αντίθετα, η κρίση φέρνει πανικό και ζαλάδα. Ζούμε μια εποχή σύγχυσης και υψηλού πανικού και δεν είναι καλό αυτό, κοινωνικά και πολιτικά και γι’ αυτό είμαστε λίγο σαν χαμένοι, σαν λαός και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει και γινόμαστε παθητικοί θεατές ενός έργου που δε ξέρουμε που θα τελειώσει. Λοιπόν, ας μη κάνουμε τέτοιες κρίσεις για τους άλλους, η ιστορία και η ζωή δείχνει που πρέπει να πάει ο καθένας, ο κόσμος κάνει τις επιλογές του και έρχεται η ζωή που τα τοποθετεί όλα και τους άξιους και τους ανάξιους.
Οι «εκπτώσεις» στην ποιότητα των παραγωγών εξαιτίας της κρίσης είναι αναπόφευκτες;
Δε μπορώ να το κρίνω αυτό. Θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Προσωπικά, δεν έχω κάνει «εκπτώσεις» και είναι φανερό από το αποτέλεσμα της δουλειάς μου και της περσινής και της φετινής και της μέχρι τώρα και στις επιλογές μου. Έχω δει «εκπτώσεις» και σε καιρούς των «παχέων αγελάδων», γιατί ήταν θέμα αντίληψης και αισθητικής. Το γεγονός ότι μπορεί να μην κάνεις μια παραγωγή με είκοσι άτομα και να τη κάνεις με οχτώ άτομα, δε σημαίνει ότι θα κάνεις επιλογές που θα είναι εις βάρος του καλλιτεχνικού αποτελέσματος.
Ποια η σχέση σας με το κοινό σας;
Καταρχάς, δε θεωρώ ότι έχω το κοινό μου. Απευθύνομαι σε όλους .Ο κόσμος εκτιμά το καθένα χρονικά ή στιγμιαία, ανάλογα με τις επιλογές του. Άλλον τον αγγίζει περισσότερο και σε ακολουθεί στην επόμενη δουλειά σου. Αν δε του αρέσει θα γυρίσει να κοιτάξει μια άλλη δουλειά. Δε θεωρώ ότι ο καθένας έχει το κοινό του, το οποίο τον ακολουθεί σαν… το μαγικό αυλό.
Σας αγγίζουν οι κριτικές του κόσμου;
Και βέβαια, θα με προβληματίσουν. Δε κάθομαι να κάνω διάλογο στις κριτικές του καθενός, καθώς δικαιούται να λέει την άποψη του. Αφού απευθύνομαι στο κοινό με ενδιαφέρει η άποψη του, αλλά όχι μεμονωμένα. Δηλαδή, όταν έχεις μια θεατρική αίθουσα η οποία έχει 150-200 άτομα εκείνο το βράδυ σε ενδιαφέρει το σύνολο. Μέσα εκεί θα υπάρχουν και άνθρωποι που θα σε χειροκροτούνε και θα σε αποθεώνουν αλλά μπορεί να υπάρχει και ένα 5% το οποίο δε του άρεσε. Μπορεί να με προβληματίσει το γιατί, αλλά αυτό που ισχύει είναι το 80% ή το 90%. Μπορεί κάποιος να ήρθε να δει κάτι που το χε φανταστεί αλλιώς και αλλιώς το είδε. Συλλογικά και συνολικά με ενδιαφέρει αλλά όχι μεμονωμένα. Μεμονωμένα μας ενδιαφέρουν πάντα οι γνώμες των ανθρώπων που συνεργαζόμαστε, έχουμε προσωπικές- φιλικές σχέσεις που μετράει η γνώμη μας. Γιατί μπορεί να υπάρχει θεατής που να σου πει ότι «εμένα μου άρεσε πάρα πολύ» . Άμα του πεις το γιατί μπορεί να μην είναι σε θέση να εξηγήσει το γιατί. Ή αν σου πει «δε μου άρεσε καθόλου», το δέχομαι. Μη μου πεις γιατί όμως. Γιατί τότε πρέπει να είσαι ειδικός. Ειδικός με την έννοια ότι για κάποιους λόγους ξέρεις γιατί δε σου άρεσε. Άρα όταν βλέπεις μια θεατρική παράσταση, αυτό που μετράει είναι αν σε συγκίνησε, αν ταξίδεψες μαζί μου, αν φύγαμε για δύο ώρες. Τώρα το γιατί και το πως άστο. Είναι μια δουλειά που παιδεύει εμάς χρόνια στο θέατρο. Ψάχνουμε να βρούμε πως θα πλησιάσουμε την καρδιά, τη ψυχή, το συναίσθημα του άλλου.
Σαν ηθοποιός ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η σχέση ενός καλλιτέχνη με το κόσμο – με τους θαυμαστές του;
Αυτό το καθορίζει ο καθένας. Ανάλογα με το προσωπικό του ύφος και ήθος. Είναι θέμα καλλιέργειας. Αν έχεις βγει στο θέατρο για να γίνεις γνωστός και να μοιράζεις αυτόγραφα, καθορίζεται η σχέση από μόνη της. Αν έχεις βγει στο θέατρο γιατί θες να μιλήσεις με τον πολύ κόσμο, θες να πεις πράγματα που δε θα μπορούσες να τα πεις και θες να δεις το θέατρο μέσα σου, που αυτό θα σε οδηγήσει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και καλύτερος ηθοποιός, δε σε ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά, τα αφήνεις και τα γράφει η ίδια η ζωή. Στέκεσαι , συναντιέσαι, συναναστρέφεσαι με τους ανθρώπους όσο μπορείς πιο φυσιολογικά.
Από τι στιγμή που προβάλλεστε μέσα από το θέατρο, τη τηλεόραση, ο κόσμος πολλές φορές έχει μία τάση να ταυτίζεται μαζί σας. Αποτελείτε πρότυπο για πολλούς ανθρώπους. Πέρα από τη δουλειά σας, όταν κυκλοφορείτε στο δρόμο και σας πλησιάζουν για να σας χαιρετήσουν. Πως αντιδράτε;
Φυσιολογικά. Χαρά μου και τιμή μου που θέλει να μου μιλήσει ο άλλος. Γιατί θυμάται ότι έχουμε ζήσει μαζί δύο ώρες σε ένα θέατρο και μοιραστήκαμε τα ίδια συναισθήματα.
Έχετε υπάρξει καθηγητής σε δραματική σχολή, τα παιδιά σαφώς και διδάχθηκαν πολλά από σας. Εσείς τι έχετε αποκομίσει από αυτό;
Καταρχάς, δε ξέρω αν τα παιδιά διδάχθηκαν πολλά! Δε θεωρώ τον εαυτό μου καθηγητή, τον θεωρώ το πιο παλιό μαθητή από όλους, που μετέφερα όσο μπορούσα τις εμπειρίες μου, τόσο ώστε να τους βοηθήσω να ξεπεράσουν ανεπάρκειες, ανασφάλειες, αγωνίες, να ανακαλύψουν τις δυνατότητες τους. Και εγώ χρωστάω πάρα πολλά στα χρόνια και στους νέους τώρα πια συναδέλφους ηθοποιούς που μέσα από αυτή τη συνάντηση, έγινα καλύτερος ηθοποιός και καλύτερος άνθρωπος. Χρωστάω πάρα πολλά!
Κάθε χρόνο αποφοιτούν πολλά παιδιά από δραματικές σχολές. Έχετε ξεχωρίσει νέους ηθοποιούς. Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές στα παιδιά που ξεκινούν σήμερα τη πορεία τους σε σχέση με τη γενιά σας;
Όχι, κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και η κάθε γενιά δικαιούται να χαράξει το δικό της δρόμο. Και ο μαθητής ξεπερνάει το δάσκαλο όταν το «σκοτώσει μέσα του». Όταν καταφέρει να ξεπεράσει τα πρώτα βήματα, να κάνει τα δικά του βήματα πια. Κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Είναι άλλες οι συνθήκες και άλλες οι επιλογές και πιστεύω ότι κάθε γενιά βρίσκει το δρόμο της αρκεί να ξέρει γιατί είναι στο θέατρο, γιατί το κάνει. Να είναι αφοσιωμένη ,να το κάνει με αγάπη μέσα από τη καρδιά της. Γιατί δεν είναι επάγγελμα ο ηθοποιός, είναι τρόπος και στάση ζωής.
θα θελα να ρωτήσω και κάτι τελευταίο. Πολλοί ανεβάζουν παραστάσεις και χαρακτηρίζουν το θέατρο ως κουλτούρα. Ποια η γνώμη σας;
Το θέατρο είναι τέχνη. Είναι τρόπος και στάση ζωής για μας που είμαστε στο θέατρο. Το θέατρο είναι τόσο δυνατή τέχνη που έχει αντέξει μέσα στους αιώνες πάρα το πόλεμο της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, της τεχνολογίας. Βλέπουμε πως το θέατρο εξακολουθεί να έχει τη δύναμη που έχει μια ζωντανή συναυλία.Είναι τελείως ξεχωριστό. Είναι ένα βίωμα ζωντανό, προσωπικό, που το βιώνει ο καθένας με τη προσωπική συνάντηση και επικοινωνία. Λοιπόν, δεν έχει ανάγκη το θέατρο από χαρακτηρισμούς που θέλει ο καθένας να δώσει, να προσδώσει μια ταυτότητα για να μας δηλώσει τις προθέσεις του. Αυτό ας το κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Είμαι ενάντια στους ηθοποιούς, σκηνοθέτες που μας δηλώνουν από την αρχή πως πρέπει να δούμε το έργο ή την ερμηνεία του.Και βλέπεις τη παράσταση μετά και λες που ήταν όλα αυτά; Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε όλοι. Στη ζωή , στο θέατρο, παντού.
θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας και που που δεχθήκατε να μου παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη για τη νέα μου σελίδα.
Χαρά μου. Με τιμάει που νέοι άνθρωποι προσεγγίζουν με αυτό το τρόπο τη τέχνη του θεάτρου και τους ανθρώπους του. Είναι μία από τις τέχνες που βάλλεται από παντού και θέλει να έχεις βαθιά πίστη και ένα τρόπο ζωής που αγγίζει τα όρια της αφοσίωσης και της αυτοθυσίας πολλές φορές.
Ναι, όσο και αν ταλανίστηκα από μικρός. Όταν αποφάσισα ότι πάω στη δραματική σχολή, δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη στο μυαλό μου, με όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που μπορεί να χει οποιοσδήποτε νέος ηθοποιός στο ξεκίνημά του και όχι μόνο. Γιατί ο χώρος της τέχνης γενικά, αλλά και ιδιαίτερα του θεάτρου, είναι ένας χώρος που χρειάζεται να επιβεβαιώνεις τη θέση σου, τις σχέσεις σου και να επιβεβαιώνεσαι και εσύ για τις επιλογές σου καθημερινά. Δεν είναι όπως σε όλες τις άλλες δουλειές που κάνεις κάποιες επιτυχίες και καθιερώνεσαι. Θέλει μια συνεχή επαγρύπνηση, αναζήτηση, αναμέτρηση με τον ίδιο τον εαυτό σου, με τις ανεπάρκειες σου και να επιβεβαιώνεις τη θέση σου και τη σχέση σου και στο χώρο και με τους ανθρώπους της δουλειάς και με το ίδιο το κοινό.
Υπήρχε κάποιο ερέθισμα από το οικογενειακό ή από το ευρύτερο περιβάλλον που να σας ώθησε στην υποκριτική;
Όχι δεν υπήρχε κανένας στην οικογένεια μου που να είχε σχέση με το θέατρο. Εκτός από τη μάνα μου που είχε μια μεγάλη αγάπη, λατρεία στο σινεμά που ήταν πιο εύκολο και προσβάσιμο την εποχή εκείνη. Γιατί εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αιγάλεω μέχρι την εφηβεία μου σχεδόν. Η μάνα μου ήταν φανατική ακροάτρια του θεάτρου στο ραδιόφωνο. Εγώ μοιραία, διαβάζοντας, άκουγα πάρα πολύ θέατρο και ήμουν και μόνιμος συνοδός της μάνας μου σε ταινίες τρεις φορές τη βδομάδα. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα, γιατί η μάνα μου επειδή δεν είχε τελειώσει το σχολείο, δε προλάβαινε να διαβάσει τα γράμματα και καταλάβαινε από αυτό που αποκαλούμε τη διεθνή γλώσσα του σώματος, τη σχέση. Εκεί κατάλαβα την αξία και τη δύναμη της εικόνας και κυρίως της δραματουργικής ανάλυσης και ανάπτυξης των ηρώων και του μύθου,της μυθοπλασίας.
Ποια ήταν η αντίδραση των δικών σας όταν τους είπατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Ήταν πολύ φυσιολογική, παρόλο που είχα ένα ταλέντο στο σχεδιασμό επίπλων, λόγω της τέχνης του πατέρα μου, που ήταν επιπλοποιός, με εργοστάσιο μεγάλο και παρά τις ευκολίες, γιατί ξεκίνησα με τη γνώση της κατασκευής και μπήκα στο σχέδιο μετά, ο πατέρας μου ήταν ανοιχτός σε όλες μου τις επιλογές. Και οι δυο γονείς μου.
Σας στηρίξανε;
Πάρα πολύ. Μου δήλωσαν πως αφού αυτό νομίζεις ότι θες να κάνεις καν’ το. Χρωστάω πάρα πολλά στη στήριξή τους. Από την άλλη, δε πρόλαβα να τους χαρώ αλλά ούτε αυτοί να με χαρούν στη συνέχεια. Η μάνα μου πρόλαβε να με δει σε κάποιες λογοτεχνικές εκπομπές στην τηλεόραση. Ακόμα ήμουν μαθητής στη σχολή και ο πατέρας μου πρόλαβε να με δει στο Εθνικό, πρωταγωνιστή στο «Ξύπνημα της νιότης» του Βέντεκιντ, μόλις πρωτοβγήκα. Είναι ζήτημα αν πρόλαβε μια παράσταση μου. Τους έχασα πολύ νωρίς. Αλλά τους χρωστάω πάρα πολλά. Οι σημερινοί γονείς διστάζουν για το αν θα πρέπει να κάνουν παιδιά ηθοποιούς. Το παιδί, όμως, θέλει αγάπη, θέλει σταθερές, θέλει στήριξη πάνω από όλα. Εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι είναι σήμερα, ανατριχιαστικά πιο δύσκολα. Αλλά δε το καταλαβαίναμε γιατί αντιμετωπίζαμε τη ζωή, έτσι όπως ήτανε, όχι όπως θα θέλαμε να ήτανε. Πρέπει να προσαρμόζεσαι στα δεδομένα της εποχής. Δικαίως ή αδίκως όταν η ζωή σε βάζει σε ένα άλλο δρόμο ή πρέπει να πάρεις έναν άλλο δρόμο, πρέπει να αποφασίσεις ότι θα παλέψεις μ’αυτά τα δεδομένα και παρόλο που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν το επισφαλέστερο ανέκαθεν, ακόμα και στις καλύτερες εποχές, σήμερα έχεις επιτυχία, αύριο δεν είχες. Δηλαδή για το τίποτα βρίσκεσαι άνεργος μέσα στο χρόνο δύο και τρεις φορές, αν χρειαστεί.Δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο και μόνιμο. Οι αμοιβές ήταν πάντα πολύ μετρημένες και συγκρατημένες. Μπορεί μετά στα χρόνια που κανείς καθιερώνεται σαν πρωταγωνιστής ή όχι και γίνεται όχι τόσο περιζήτητος, αλλά είναι μέσα στους δέκα πρώτους, στους είκοσι πρώτους, αυτό δεν αλλάζει τίποτα είναι πρόσκαιρο, αν δεν το φροντίσεις, αν δεν το αξίζεις, θα χαθεί. Λοιπόν, χρωστάω πάρα πολλά στο ότι μου είπανε με αγάπη κάνε ό,τι θέλεις. Αφού θέλεις έτσι, αυτό σπούδασε, αυτό κάνε.
Έχετε ερμηνεύσει ρόλους από όλα τα είδη του θεάτρου. Από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση και μιούζικαλ. Θεωρείτε ότι όλα τα είδη είναι εξίσου απαραίτητα για έναν θεατή;
Για έναν θεατή ναι, οπωσδήποτε. Καταρχάς, το θέατρο είναι μια τέχνη που αγκαλιάζει όλες τις τέχνες και έχει τη δυνατότητα να προσφέρει από τη μορφή της απλής διασκέδασης μέχρι της βαθιάς ψυχαγωγίας, μόρφωσης και επιμόρφωσης πολλές φορές. Ο θεατής έχει ανάγκη να δει τα πάντα. Επίσης, εσύ πρέπει να επιλέξεις, δεν είναι αυτή η φόρμα που καθορίζει το ποιοτικό αποτέλεσμα. Γιατί μπορεί να δούμε ένα έργο κλασσικό και να είναι για καλλιτεχνική αστυνομία. Ή μπορεί να δούμε μία επιθεώρηση που να είναι ο ορισμός της αισθητικής και της καλογουστιάς. Δεν είναι η φόρμα, δεν είναι το θεατρικό είδος που καθορίζει τι είναι ποιοτικό και τι δεν είναι.
Εσείς έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση;
Όχι. Εγώ έχω προτίμηση στο καλό θέατρο, στις καλές συνεργασίες, στους άξιους συνεργάτες, στους αξιότερους από μένα και τους πολύ νεότερους.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα έργα τα οποία ανεβάζετε;
Με το κατά πόσο μου μιλάει εμένα το έργο και κατά πόσο με οδηγεί η συνεργασία που επιθυμώ να κάνω, με τους οποιουσδήποτε συντελεστές μιας παράστασης. Είτε αυτός είναι ο σκηνοθέτης ,είτε είναι ο πρωταγωνιστής ή πρωταγωνίστρια. Δηλαδή, είτε οι άνθρωποι θα με οδηγήσουν σε ένα έργο, είτε το έργο θα με οδηγήσει στους ανθρώπους.
Μετά από τόσα χρόνια καριέρας, τόσα έργα και ερμηνείες. Υπάρχει κάποιος ρόλος που δεν έχετε ερμηνεύσει ακόμη παρότι θα το επιθυμούσατε;
Πάρα πολλοί και δε θεωρώ ότι είμαι ένας καριερίστας που έβαλα κάποιους συγκεκριμένους στόχους. Είμαι ένας εργάτης του θεάτρου, ένας οδοιπόρος, ένας δρομέας που έχω ευτυχίσει να έχω αναπνοές, δυνάμεις, να διανύω πολλά χιλιόμετρα ακόμα και δε ξέρω πόσα μου φυλάει ο Θεός. Μου φτάνει να μου δώσει τη δύναμη να περπατάω, να πορεύομαι. Από κει και πέρα συναντήθηκα με ανθρώπους στο θέατρο που ούτε ονειρευόμουν ότι θα συναντηθώ, από τότε που τους άκουγα στο ραδιόφωνο, ως πρωταγωνιστές . Ευτύχισα να κάνω και εγώ θέατρο στο ραδιόφωνο και να βρεθώ με μεγάλους ηθοποιούς και μεγάλους δασκάλους του θεάτρου και με έργα που ούτε είχα φανταστεί ότι θα συναντηθώ. Νομίζω ότι μια προσωπική μου αντίληψη είναι αυτή, πρέπει να συναντιέσαι με τους ανθρώπους που θα σε πάνε ένα βήμα μπροστά. Γιατί έχει σημασία με ποιον θα ανεβάσεις ένα έργο.Το έργο από μόνο του έχει μια αξία και ιστορική και δραματουργική . Γι’ αυτό και το θεατρικό έργο «πουλάει» λιγότερο στα βιβλιοπωλεία. Δε διαβάζεται, βλέπεται. Άρα αυτό που έχει αξία είναι να αναμετρηθείς εσύ με τις δικές σου ανεπάρκειες, απέναντι στο μεγαλείο και τη δύναμη ενός έργου με κάποιους ανθρώπους που πιστεύεις ότι μπορεί να σε πάνε πιο μπροστά και η συνάντηση αυτή να μας κάνει να δούμε και το έργο αλλιώς, αλλά και να δούμε και τη ζωή αλλιώς και να χουμε και μια καινούργια πρόταση.
Υπάρχει κάποιος συνάδελφος με τον οποίο δεν έτυχε μέχρι σήμερα να δουλέψετε μαζί και θα θέλατε να συμπρωταγωνιστήσετε κάποια στιγμή στο μέλλον;
Είναι πολλοί οι συνάδελφοι. Με κάποιους ανθρώπους που θεωρώ συναδέλφους και άξιους να συναντηθούμε, έχουμε συναντηθεί κάποια στιγμή της πορείας μας μες το θέατρο. Με κάποιους άλλους μπορεί να συναντηθούμε, ενώ με άλλους δεν έχω συναντηθεί και δε θα το θελα. Αλλά είναι πάρα πολλοί άξιοι.
Υπάρχουν και κάποιοι που δε θα θέλατε;
Δεν είναι θέμα «δε θέλω», μπορεί και να μη το επιθυμώ. Δεν είναι απαραίτητο να θες να δουλέψεις με όλους για όλα. Όπως και με τους ανθρώπους δε θες να βρεθείς με όλους και για όλα στη ζωή. Γιατί αυτό έχει να κάνει με τον κώδικα επικοινωνίας, με τη κοινή αισθητική, με το αν μπορείς να συνεννοηθείς για κάτι ή όχι, μπορεί να έχουν κάποιοι προσωπικές φιλοδοξίες που δε ταιριάζουν με το στόχο και το λόγο για τον οποίο εσύ θες να κάνεις ένα έργο.
Στην επαγγελματική σας πορεία έχετε λάβει μέρος σε δουλειές που δε σας κάλυπταν καλλιτεχνικά;
Ναι, όλα φαίνονται μετά. Ξεκινάς να κάνεις μια συζήτηση, λέμε θα κάνουμε αυτό, θα κάνουμε εκείνο. Δηλαδή, έχω κάνει μικρόσυμβιβασμούς με την έννοια ότι συνεννοηθήκαμε να κάνουμε αυτό το έργο, με αυτούς τους ανθρώπους, στη συνέχεια δεν ήρθανε όλοι αυτοί που περιμέναμε ή δεν ήταν αυτοί που περιμέναμε. Δε μπορούσα να αποχωρήσω για να μην υπονομεύσω την ίδια τη δουλειά, έπρεπε να μείνω να τη στηρίξω. Είμαι και άνθρωπος που υποστηρίζω και υπερασπίζω τις επιλογές μου, δεν είμαι ρίψασπις, παρόλο που πολλές φορές αν δε τηρούνται οι συμφωνίες, οι όροι για τους οποίους έχουμε δεθεί, θα πρεπε κανείς να πει «όχι» , αφού δεν είναι έτσι τα πράγματα δεν είναι σωστό να γίνει, αλλά εντάξει χρειάζονται και αυτά μες στη ζωή, αυτά μας κάνουν καλύτερους, τα λάθη μας.
Σας έχει λείψει η τηλεόραση;
Όχι, αλλά μου χουν λείψει οι συνεργασίες στην τηλεόραση. Γιατί έχω ευτυχίσει, αν όχι 9 στις 10, αλλά οι 8 στις 10, σίγουρα ήταν ευτυχείς συγκυρίες στην τηλεόραση, με πολύ καλούς συνεργάτες, καλούς ηθοποιούς, ωραία σενάρια. Αλλά μου έχει λείψει σαν συνεργασία που θα επιθυμούσα να κάνω και η οποία δε γίνεται στο θέατρο.
Θα συμμετείχατε πάλι σε κάποια καθημερινή σειρά αυτή τη περίοδο της κρίσης;
Αν είχε τις προϋποθέσεις και τις προδιαγραφές, ναι. Γιατί όχι;
Ο κόσμος παρακολουθεί πάρα πολύ τηλεόραση. Αυτό είναι και καλό και κακό. Όσο αφορά στην ενημέρωση ο κόσμος είναι δεμένος τόσο πολύ με τη τηλεόραση που περιμένει από αυτήν να του πει τι θα κάνει και να σκεφτεί. Αυτό δεν είναι καλό. Σε ό,τι αφορά στον κινηματογράφο που έχει τη πρόσβαση του στο τηλεοπτικό κοινό γιατί έχει χάσει και λίγο τη μάχη με το καθαρό κινηματογραφικό κοινό, αλλά η ελληνική μυθοπλασία έχει αγαπηθεί , αγαπιέται και αρέσει πάρα πολύ στο κόσμο. Άλλες από αυτές τις σειρές είναι καλύτερες, άλλες δεν είναι. Αλλά δεν έχει να κάνει με το αν είναι εβδομαδιαία η σειρά ή καθημερινή. Το περιεχόμενο είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Ή αν βάζει κάποιος πάρα πολλά λεφτά κάπου δε σημαίνει ότι θα έχουν και πάρα πολύ καλό αποτέλεσμα. Γιατί αν υπάρχει όραμα, αν υπάρχει σκέψη, αν υπάρχει μια υψηλή αισθητική για να χειριστούμε το λόγο καταρχήν. Γιατί από εκεί ξεκινάμε, αν δεν έχουμε σενάριο δεν έχουμε ιστορία. Αν δεν υπάρχουν αυτά τι να τα κάνει τα λεφτά; Ξέρουμε ταινίες που έχουν διαπρέψει, έχουν γράψει ιστορία στο παγκόσμιο κινηματογράφο που έγιναν με ελάχιστα χρήματα και ταινίες που έγιναν με τρομακτικά ποσά, ιλιγγιώδη ποσά απέτυχαν, κατέβηκαν μέσα σε ένα τρίμηνο. Άρα, δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι τι έχεις να πεις, γιατί κάνεις τη ταινία. Για να ικανοποιήσεις τη προσωπική σου ματαιοδοξία;
Συνάδελφοι σας μιλούν για "ξεσκαρτάρισμα" των ηθοποιών λόγω κρίσης. Κατά αυτούς οι ικανότεροι θα επιβιώσουν στον χώρο και αυτοί που δεν θα τα καταφέρουν είναι οι «λιγότερο προσοντούχοι» σας βρίσκει σύμφωνο η άποψη αυτή;
Δεν κάνω κρίση σε δηλώσεις άλλων. Πρώτον, είναι άποψη του καθενός και δικαιούται να πει ό,τι θέλει. Δεύτερον, αν δεν έχω ενώπιόν μου τον άνθρωπο που έκανε τη δήλωση ή το συγκεκριμένο κείμενο μπροστά μου, δε μπορώ να το κρίνω. Όμως, δε θεωρώ ότι η κρίση βοηθάει για κάτι τέτοιο, αντίθετα, η κρίση φέρνει πανικό και ζαλάδα. Ζούμε μια εποχή σύγχυσης και υψηλού πανικού και δεν είναι καλό αυτό, κοινωνικά και πολιτικά και γι’ αυτό είμαστε λίγο σαν χαμένοι, σαν λαός και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει και γινόμαστε παθητικοί θεατές ενός έργου που δε ξέρουμε που θα τελειώσει. Λοιπόν, ας μη κάνουμε τέτοιες κρίσεις για τους άλλους, η ιστορία και η ζωή δείχνει που πρέπει να πάει ο καθένας, ο κόσμος κάνει τις επιλογές του και έρχεται η ζωή που τα τοποθετεί όλα και τους άξιους και τους ανάξιους.
Οι «εκπτώσεις» στην ποιότητα των παραγωγών εξαιτίας της κρίσης είναι αναπόφευκτες;
Δε μπορώ να το κρίνω αυτό. Θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Προσωπικά, δεν έχω κάνει «εκπτώσεις» και είναι φανερό από το αποτέλεσμα της δουλειάς μου και της περσινής και της φετινής και της μέχρι τώρα και στις επιλογές μου. Έχω δει «εκπτώσεις» και σε καιρούς των «παχέων αγελάδων», γιατί ήταν θέμα αντίληψης και αισθητικής. Το γεγονός ότι μπορεί να μην κάνεις μια παραγωγή με είκοσι άτομα και να τη κάνεις με οχτώ άτομα, δε σημαίνει ότι θα κάνεις επιλογές που θα είναι εις βάρος του καλλιτεχνικού αποτελέσματος.
Ποια η σχέση σας με το κοινό σας;
Καταρχάς, δε θεωρώ ότι έχω το κοινό μου. Απευθύνομαι σε όλους .Ο κόσμος εκτιμά το καθένα χρονικά ή στιγμιαία, ανάλογα με τις επιλογές του. Άλλον τον αγγίζει περισσότερο και σε ακολουθεί στην επόμενη δουλειά σου. Αν δε του αρέσει θα γυρίσει να κοιτάξει μια άλλη δουλειά. Δε θεωρώ ότι ο καθένας έχει το κοινό του, το οποίο τον ακολουθεί σαν… το μαγικό αυλό.
Σας αγγίζουν οι κριτικές του κόσμου;
Και βέβαια, θα με προβληματίσουν. Δε κάθομαι να κάνω διάλογο στις κριτικές του καθενός, καθώς δικαιούται να λέει την άποψη του. Αφού απευθύνομαι στο κοινό με ενδιαφέρει η άποψη του, αλλά όχι μεμονωμένα. Δηλαδή, όταν έχεις μια θεατρική αίθουσα η οποία έχει 150-200 άτομα εκείνο το βράδυ σε ενδιαφέρει το σύνολο. Μέσα εκεί θα υπάρχουν και άνθρωποι που θα σε χειροκροτούνε και θα σε αποθεώνουν αλλά μπορεί να υπάρχει και ένα 5% το οποίο δε του άρεσε. Μπορεί να με προβληματίσει το γιατί, αλλά αυτό που ισχύει είναι το 80% ή το 90%. Μπορεί κάποιος να ήρθε να δει κάτι που το χε φανταστεί αλλιώς και αλλιώς το είδε. Συλλογικά και συνολικά με ενδιαφέρει αλλά όχι μεμονωμένα. Μεμονωμένα μας ενδιαφέρουν πάντα οι γνώμες των ανθρώπων που συνεργαζόμαστε, έχουμε προσωπικές- φιλικές σχέσεις που μετράει η γνώμη μας. Γιατί μπορεί να υπάρχει θεατής που να σου πει ότι «εμένα μου άρεσε πάρα πολύ» . Άμα του πεις το γιατί μπορεί να μην είναι σε θέση να εξηγήσει το γιατί. Ή αν σου πει «δε μου άρεσε καθόλου», το δέχομαι. Μη μου πεις γιατί όμως. Γιατί τότε πρέπει να είσαι ειδικός. Ειδικός με την έννοια ότι για κάποιους λόγους ξέρεις γιατί δε σου άρεσε. Άρα όταν βλέπεις μια θεατρική παράσταση, αυτό που μετράει είναι αν σε συγκίνησε, αν ταξίδεψες μαζί μου, αν φύγαμε για δύο ώρες. Τώρα το γιατί και το πως άστο. Είναι μια δουλειά που παιδεύει εμάς χρόνια στο θέατρο. Ψάχνουμε να βρούμε πως θα πλησιάσουμε την καρδιά, τη ψυχή, το συναίσθημα του άλλου.
Σαν ηθοποιός ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η σχέση ενός καλλιτέχνη με το κόσμο – με τους θαυμαστές του;
Αυτό το καθορίζει ο καθένας. Ανάλογα με το προσωπικό του ύφος και ήθος. Είναι θέμα καλλιέργειας. Αν έχεις βγει στο θέατρο για να γίνεις γνωστός και να μοιράζεις αυτόγραφα, καθορίζεται η σχέση από μόνη της. Αν έχεις βγει στο θέατρο γιατί θες να μιλήσεις με τον πολύ κόσμο, θες να πεις πράγματα που δε θα μπορούσες να τα πεις και θες να δεις το θέατρο μέσα σου, που αυτό θα σε οδηγήσει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και καλύτερος ηθοποιός, δε σε ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά, τα αφήνεις και τα γράφει η ίδια η ζωή. Στέκεσαι , συναντιέσαι, συναναστρέφεσαι με τους ανθρώπους όσο μπορείς πιο φυσιολογικά.
Από τι στιγμή που προβάλλεστε μέσα από το θέατρο, τη τηλεόραση, ο κόσμος πολλές φορές έχει μία τάση να ταυτίζεται μαζί σας. Αποτελείτε πρότυπο για πολλούς ανθρώπους. Πέρα από τη δουλειά σας, όταν κυκλοφορείτε στο δρόμο και σας πλησιάζουν για να σας χαιρετήσουν. Πως αντιδράτε;
Φυσιολογικά. Χαρά μου και τιμή μου που θέλει να μου μιλήσει ο άλλος. Γιατί θυμάται ότι έχουμε ζήσει μαζί δύο ώρες σε ένα θέατρο και μοιραστήκαμε τα ίδια συναισθήματα.
Έχετε υπάρξει καθηγητής σε δραματική σχολή, τα παιδιά σαφώς και διδάχθηκαν πολλά από σας. Εσείς τι έχετε αποκομίσει από αυτό;
Καταρχάς, δε ξέρω αν τα παιδιά διδάχθηκαν πολλά! Δε θεωρώ τον εαυτό μου καθηγητή, τον θεωρώ το πιο παλιό μαθητή από όλους, που μετέφερα όσο μπορούσα τις εμπειρίες μου, τόσο ώστε να τους βοηθήσω να ξεπεράσουν ανεπάρκειες, ανασφάλειες, αγωνίες, να ανακαλύψουν τις δυνατότητες τους. Και εγώ χρωστάω πάρα πολλά στα χρόνια και στους νέους τώρα πια συναδέλφους ηθοποιούς που μέσα από αυτή τη συνάντηση, έγινα καλύτερος ηθοποιός και καλύτερος άνθρωπος. Χρωστάω πάρα πολλά!
Κάθε χρόνο αποφοιτούν πολλά παιδιά από δραματικές σχολές. Έχετε ξεχωρίσει νέους ηθοποιούς. Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές στα παιδιά που ξεκινούν σήμερα τη πορεία τους σε σχέση με τη γενιά σας;
Όχι, κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και η κάθε γενιά δικαιούται να χαράξει το δικό της δρόμο. Και ο μαθητής ξεπερνάει το δάσκαλο όταν το «σκοτώσει μέσα του». Όταν καταφέρει να ξεπεράσει τα πρώτα βήματα, να κάνει τα δικά του βήματα πια. Κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Είναι άλλες οι συνθήκες και άλλες οι επιλογές και πιστεύω ότι κάθε γενιά βρίσκει το δρόμο της αρκεί να ξέρει γιατί είναι στο θέατρο, γιατί το κάνει. Να είναι αφοσιωμένη ,να το κάνει με αγάπη μέσα από τη καρδιά της. Γιατί δεν είναι επάγγελμα ο ηθοποιός, είναι τρόπος και στάση ζωής.
θα θελα να ρωτήσω και κάτι τελευταίο. Πολλοί ανεβάζουν παραστάσεις και χαρακτηρίζουν το θέατρο ως κουλτούρα. Ποια η γνώμη σας;
Το θέατρο είναι τέχνη. Είναι τρόπος και στάση ζωής για μας που είμαστε στο θέατρο. Το θέατρο είναι τόσο δυνατή τέχνη που έχει αντέξει μέσα στους αιώνες πάρα το πόλεμο της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, της τεχνολογίας. Βλέπουμε πως το θέατρο εξακολουθεί να έχει τη δύναμη που έχει μια ζωντανή συναυλία.Είναι τελείως ξεχωριστό. Είναι ένα βίωμα ζωντανό, προσωπικό, που το βιώνει ο καθένας με τη προσωπική συνάντηση και επικοινωνία. Λοιπόν, δεν έχει ανάγκη το θέατρο από χαρακτηρισμούς που θέλει ο καθένας να δώσει, να προσδώσει μια ταυτότητα για να μας δηλώσει τις προθέσεις του. Αυτό ας το κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Είμαι ενάντια στους ηθοποιούς, σκηνοθέτες που μας δηλώνουν από την αρχή πως πρέπει να δούμε το έργο ή την ερμηνεία του.Και βλέπεις τη παράσταση μετά και λες που ήταν όλα αυτά; Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε όλοι. Στη ζωή , στο θέατρο, παντού.
θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας και που που δεχθήκατε να μου παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη για τη νέα μου σελίδα.
Χαρά μου. Με τιμάει που νέοι άνθρωποι προσεγγίζουν με αυτό το τρόπο τη τέχνη του θεάτρου και τους ανθρώπους του. Είναι μία από τις τέχνες που βάλλεται από παντού και θέλει να έχεις βαθιά πίστη και ένα τρόπο ζωής που αγγίζει τα όρια της αφοσίωσης και της αυτοθυσίας πολλές φορές.
